Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Για πες ρε φίλε, εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει, γιατί οι άνθρωποι βρίσκουν τόσες λέξεις για να μην αποκαλύψουν τα συναισθήματά τους;
Γιατί δεν λένε πια “σ’αγαπώ”;
Γιατί δεν λένε πια “μου λείπεις”;
Γιατί δεν λένε πια “σε θέλω”;
Πότε έγινε ντροπή να διαλαλείς τα συναισθήματά σου;
Ποια στιγμή ακριβώς έγινε μεμπτό να πεις τι νιώθεις, να αποκαλύψεις τις σκέψεις σου, να πεις ευθέως αυτό που νιώθεις, αυτό που θες και να κάνεις τα πάντα για να το υποστηρίξεις;
Ποτε έγινε η αγάπη ντεμοντέ κι ο έρωτας ξεπερασμένος;
Με λένε Κωνσταντίνο και σε θέλω πιο πολύ από την επόμενη ανάσα μου.
Μπορείς;
Αντέχεις;
Θέλεις;
Μείνε.
Δεν μπορείς; Δεν πειράζει.
Δεν θα αποσύρω τα συναισθήματά μου για να μπορέσεις.
Δεν θα κρύψω τα αισθήματά μου για να αντέξεις.
Δεν θα τα καμουφλάρω πίσω από φτιασιδωμένες λέξεις για να χάνουν την βαρύτητά τους και να είναι πιο εύπεπτα.
Δεν θα κάνω ντροπή τα αισθήματα επειδή οι άνθρωποι γίναμε ανάξιοι να νιώσουμε αληθινά.
Επειδή κλειστήκαμε πίσω από τείχη και τα κάνουμε πια όλα στα γρήγορα.
Γνωριζόμαστε εύκολα, προσποιούμαστε γρήγορα, συντονιζόμαστε μηχανικά, πηδιόμαστε για να περάσει η ώρα κι αυτό, το λέμε σχέση.
Και για να μάθουμε ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα του ανθρώπου μας, το αγαπημένο του φαγητό, τι μουσική ακούει ρε αδερφέ, μπαίνουμε στα social media και ξεψαχνίζουμε το προφίλ του αντί να μπούμε στην διαδικασία να τον μάθουμε.
Να τον φλερτάρουμε, να τον κοιτάξουμε, να τον αγγίξουμε, να τον μυρίσουμε.
Τον άνθρωπο τον μαθαίνεις με την παρουσία, τον ερωτεύεσαι με το άγγιγμα και τη μυρωδιά, τον γοητεύεις την ώρα που του ξυπνάς τις αισθήσεις του.
Τον κερδίζεις, όταν τολμάς..
Θυμάσαι εκείνη τη σκήνη στο Notting Hill που στέκεται η Julia Roberts μπροστά στον αγαθοβιόλη τον Hugh Grant και του λέει “Don’t forget I’m also just a girl…standing in front of a boy…asking him to love her… Good-bye.”
Γιατί ρε μαλάκα τι να την κάνεις την αγάπη αν δεν την ξεφωνίζεις;
Αν δεν το πεις κι ας φας και τη χυλόπιτα;;
Στο κάτω κάτω, αυτό δεν είμάστε όλοι;
Άνθρωποι, που στεκόμαστε μπροστά στον έρωτα, και του ζητάμε να αγαπηθούμε.
Εις το επανιδείν..