Γράφει η Βίλλυ Ζ.
Ασκήσεις ηρεμίας σε μια καθημερινότητα με εντάσεις, γεμάτες με σκαμπανεβάσματα από αυτά τα συναισθηματικά. Γελάς, «πέφτεις», χαμογελάς, διατηρείς την αυτοκυριαρχία σου, απαντάς στην πρόκληση και ξανά από την αρχή.
Κάθε μέρα, όλη μέρα, σχεδόν μονότονα δεν ξέρεις τί να περιμένεις.
Ζεις για εκείνες τις στιγμές, που ένα δικό σου πρόσωπο θα σε κοιτάξει με βλέμμα γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα.
Ζεις για εκείνες τις στιγμές που θα χαθείς σε μια ζεστή αγκαλιά και σε ένα φιλί γεμάτο ζωή.
Το φθινόπωρο, νοσταλγικά σε γυρνά σε στιγμές ανεμελιάς, τότε που όλα ήταν απλά, κάθε χρόνο σε επανάληψη για να σου θυμίζει πως οι μεγαλύτερες φοβίες σου τώρα μοιάζουν αστείες.
Να σου δίνει αποστάσεις από το παρελθόν και να σε φέρνει πιο κοντά σε ένα μέλλον, σε ένα όνειρο που κάθε μέρα έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις.
Όμως δεν είναι μόνο τα μεγάλα και οι φιλοσοφίες της ζωής.
Είναι και μερικά από εκείνα τα απλά, κάτι που ακόμα μένει ίδιο: μια κούπα ζεστός καφές, για να ξεκινήσεις ευχάριστα τη μέρα. Η μυρωδιά από ένα άρωμα που δεν έχεις ακόμα αλλάξει και επιμένει κάθε χρόνο να ανακατεύεται με τη μυρωδιά της βροχής.
Ένα μήνυμα γεμάτο σκέψεις, ένα αστείο που θα σε κάνει να ξεκαρδιστείς γιατί τώρα ξέρεις πόση αξία έχει να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, ακόμα και σε μια ρουτίνα που τελικά έχεις μάθει εξίσου να αγαπάς.
Γιατί ο χρόνος δεν παλιώνει την αλήθεια των ανθρώπων.