Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Θυμάμαι τότε που δώσαμε το πρώτο μας φιλί.
Ήταν γεμάτο δισταγμό και είχε γεύση νυχτολούλουδου.
Ξέραμε πολύ καλά πως αν μπλέξουμε δε θα ξεμπερδέψουμε εύκολα.
Εκείνο το βράδυ που με φίλησες για πρώτη φορά δεν κοιμήθηκα.
Έφερνα συνεχώς τη μορφή σου στο μυαλό μου.
Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να γίνω κομμάτι της ζωής σου και να σε κάνω δικό μου.
Όλοι οι έρωτες και όλες οι αγάπες κάπως έτσι δεν ξεκινάνε;
Από εκείνη τη μαγική στιγμή πριν δοθεί το πρώτο φιλί.
Τα πάντα καίγονται στη φλόγα του πάθους και δε σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο να παγώσεις τη στιγμή και να τη ζήσεις ξανά και ξανά.
Ήρθες απρόσμενα στη ζωή μου. Τολμώ να ομολογήσω πως δεν πίστευα καν στον έρωτα τότε.
Είχα απογοητευτεί.
Τον είχα συνδέσει με το ανεκπλήρωτο, με τον πόνο και την παράνοια.
Για μένα ήταν τιμωρός και δικαστής, ένας έρωτας δυνάστης.
Νόμιζα πως μπορούσα να τα καταφέρω και μόνη μου μια χαρά, πως οι αγάπες και οι έρωτες είναι μονάχα για να τους ζούμε στα παραμύθια και τις ρομαντικές ταινίες.
Κι εκεί που ήμουν ευχαριστημένη που ζούσα τη ρουτίνα και την καθημερινότητά μου, δίχως να έχω κάποιον να μου παιδεύει το μυαλό στη σκέψη του και να αναρωτιέμαι αν με θέλει όσο τον θέλω και εγώ, ήρθε εκείνο το ανθρωπάκι με το τόξο και τα βέλη του να μου χαμογελάσει ειρωνικά.
Ποια ήμουν εγώ τελοσπάντων που δε θα πίστευα στην αφεντιά του και θα τολμούσα να τον αμφισβητήσω;
Αποφάσισε με το έτσι θέλω να βάλει στη ζωή μου, που τόσο καλά είχα οχυρώσει, εσένα!
Και όλα αυτά χωρίς να με ρωτήσει αν θα ήθελα να αναστατωθώ, να πάψω να σκέφτομαι λογικά και να βλέπω την καρδιά μου να ζωντανεύει και να χτυπά σε ξέφρενους ρυθμούς κάθε φορά που θα σε αντίκριζα.
Υπάρχει άραγε κανείς που να βγήκε σώος και αβλαβής από τον έρωτα;
Μάλλον κανείς…
Έρως ανίκατε μάχαν δεν λένε;
Έρωτα ανίκητε στη μάχη..
Γινόμαστε όλοι έρμαια του και θέλουμε να τον ζήσουμε στο έπακρο.
Είναι σαν μία μάσκα οξυγόνου.
Τον έχουμε ανάγκη!
Για την αγάπη και τον έρωτα δε γίνονται εξάλλου όλα;
Είναι οι δυνάμεις που μας κινούν, μας δίνουν το κουράγιο να αντέξουμε τη σκληρή πραγματικότητα και να πιστέψουμε στο όνειρο.
Πόσα ποιήματα, πόσοι στίχοι γράφτηκαν για χάρη του..
Πόσα ποτήρια γέμισαν με αλκοόλ..
Πόσα αποτσίγαρα γέμισαν σταχτοδοχεία..
Πόσα ζεϊμπέκικα μίλησαν στις καρδιές..
Μπήκες στη ζωή μου και άλλαξες την κοσμοθεωρία μου.
Σε ερωτεύτηκα, σε λάτρεψα, σε αγάπησα.
Μετά από τόσο καιρό συνεχίζω να χάνομαι στο βλέμμα και στη ματιά σου.
Σε ερωτεύομαι ξανά από την αρχή κάθε φορά που ξυπνάω και σε βλέπω δίπλα μου να κοιμάσαι ήρεμος, κάθε φορά που με ένα χάδι σου καταλαγιάζεις τους φόβους και τη φουρτούνα της καρδιάς μου.
Θέλω να χάνομαι στην αγκαλιά σου και τη μυρωδιά του κορμιού σου.
Μου έχει γίνει απαραίτητη πλέον, απαραίτητη σαν ναρκωτικό.
Το δικό μου ναρκωτικό!
Θέλω να με κάνεις δική σου ξανά και ξανά, να γινόμαστε ένα και ύστερα να μου λες πόσο πολύ με θες.
Κανένα απολύτως ίχνος λογικής δεν υπάρχει στη σχέση μας.
Δεν έχει άλλωστε και καμιά θέση σε όλο αυτό που ζούμε.
Η ζωή ολάκερη είναι ένα ταξίδι.
Δεν έρχεται κοντά μας με απαντήσεις.
Περιμένει να την ανακαλύψουμε εμείς παρέα με τους κατάλληλους συνοδοιπόρους.
Να δούμε την αλήθεια της και να τη ζήσουμε.
Σε θέλω δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Έλα..
Έλα να πάρουμε φόρα και να βουτήξουμε στο βυθό της αγάπης μας παρέα με εκείνα τα όνειρα που πλέξαμε στεφάνι στην καρδιά μας..
Other Articles
