Μου χρωστάς ένα φιλί στον ώμο..
Γραφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πες στους δαίμονές σου, χαιρετίσματα από τους δικούς μου.
Είναι από εκείνες τις νύχτες που δεν μας χωράει και τους δυο ο εφιάλτης.
Είναι από εκείνες τις νύχτες που μέχρι να ξημερώσει θα αναμετρηθούν οι μνήμες μας με τις ενοχές μας.
Είναι από εκείνες τις νύχτες που μέχρι να χαράξει και να δούμε φως, θα έχουμε παίξει τις ζωές μας κορώνα γράμματα, μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής μας.
Είναι από εκείνες τις νύχτες που το ξημέρωμα δεν θα έχει γλύκα. Δεν θα έχει τρυφερότητα.
Δεν είναι το τέλος μιας νύχτας φτιαγμένη από πάθος, πόθο και ανάσες.
Είναι μια νύχτα φτιαγμένη από πόνο και “κατηγορώ”.
Από ενοχές και αμαρτίες ανομολόγητες.
Στο τέλος αυτής της νύχτας, δεν θα υπάρχει τρόπος να περπατήσουμε άλλο μαζί.
Στο τέλος αυτής της νύχτας, δεν θα υπάρχει τρόπος να γυρίσουμε πίσω, σε εμάς.
Κάτσε.
Σου έχω βάλει τεκίλα. Μου έχω βάλει σαγκρία.
Θυμάσαι;
Φυσικά και δεν θυμάσαι.
Το παραμύθι έχει τελειώσει από καιρό όμως εγώ ήμουν πάντα.. πώς το λένε;
Slow reader!
Ήθελα πάντα χρόνο να φτιάξω την εικόνα.
ΉΘελα πάντα χρόνο να βάλω το κάθε κομματάκι στη θέση του.
Μου χρωστάς ένα φιλί στον ώμο.
Σου χρωστάω ένα χαμόγελο.
Μου χρωστάς μια αλήθεια.
Σου χρωστάω μια εξήγηση.
Μου χρωστάς ένα “για πάντα”.
Σε ξεχρέωσα με ένα “τόσο όσο” που κράτησε για πάντα.
Μου χρωστάς μια επιστροφή.
Σου χρωστάω μια ελευθερία.
Στο τέλος αυτής της νύχτας.. ο λογαριασμός μηδενίζει.
Πάμε.