Μην μπερδεύεις το facebook με την πραγματική σου ζωή

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Το facebook· μια μικροκοινωνία της πραγματικής μας ζωής. Θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους στην ζωή σου, είτε εδώ μέσα, είτε εκεί έξω στην πραγματική ζωή. Και λέω πραγματική, γιατί στην κοινότητα του facebook ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι απέναντι σου. Τόσα πολλά ψεύτικα προφίλ, τόσοι πολλοί ψεύτικοι άνθρωποι που μαζεύτηκαν, πρέπει να είσαι πολύ υποψιασμένος για να μπορείς να επιβιώσεις χωρίς τραύματα.

Εγώ προσωπικά δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά απ’αυτά που γίνονται εδώ μέσα, ίσως γιατί είχα καταλάβει απ’την αρχή ότι είναι μια μικρογραφία της ζωής μας στον έξω κόσμο, τον πραγματικό. Δεν μπλέχτηκα με ομάδες, δεν συζήτησα με ανθρώπους που έχουν ψεύτικα προφίλ, δεν αναλώθηκα με ανούσιες βλακείες. Μαθαίνω κατά καιρούς πολλά και δεν πιστεύω λέξη απ’αυτά. Βλέπω αναφορές, βλέπω κακίες και λυπάμαι πραγματικά γι’αυτούς που τα κάνουν. Δεν απορώ, γιατί σε έναν κόσμο που η ψευτιά έχει τα πρωτεία, όλα είναι μες στο πρόγραμμα. Είναι να μην σε βάλουν στο μάτι οι κακοί παίκτες, θα αρχίσουν τα ψέματα, την διαπόμπευση και την βλακεία. Ναι, την βλακεία, γιατί πρέπει να είσαι πολύ βλάκας για να πιστέψεις οτιδήποτε σου σερβίρεται στο facebook.

Τώρα σε ποιους τα κάνουν; Σε όποιον βρουν μπόσικο, χωρίς άμυνες, χωρίς πολλή εξυπνάδα, στους αθώους, στους ανυποψίαστους, στους μονάχους. Βλέπεις η μοναξιά είναι απειλή εδώ μέσα. Αν λοιπόν αναμιχθείς με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες. Θα πρέπει να απομακρύνεσαι από οτιδήποτε ανακαλύψεις ότι είναι ψεύτικο, ανορθόδοξο και επιβλαβές για την ψυχή σου. Όπως ακριβώς θα έκανες και πρέπει να κάνεις και στην πραγματική σου ζωή. Διώχνεις τα σκουπίδια από γύρω σου και καθαρίζεις.

Η δύναμή μου είναι η αδυναμία μου κι η αδυναμία μου, η επίγνωση της. Όλα είναι επιλογή μας, αδέρφια. Ακόμη κι αυτά που γίνονται ερήμην μας. Γιατί μπλεκόμαστε με λάθος ανθρώπους και μετά αρχίζουμε το γνωστό παραμυθάκι, φταίνε οι άλλοι κι όχι εγώ. Μα εγώ τους άνοιξα την πόρτα και τους έστρωσα και τα καλά μου τραπεζομάντιλα να φάνε. Τους έστρωσα και τα καλύτερα μου σεντόνια να κοιμηθούνε. Και μετά φταίνε αυτοί κι όχι εμείς.

Εξ ημισείας είναι πάντοτε το κακό, πότε δεν φταίει μόνο ο ένας. Φταίει αυτός που το κάνει, αλλά κι αυτός που το προκαλεί ή το αποδέχεται. Κι όσοι πιστεύετε το αντίθετο, θα σας πω ότι, “η σφαγή έρχεται πάντα από εντός, ποτέ απ’έξω”.