Μετά το ξενέρωμα, δεν υπάρχει επιστροφή

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.

Στο τέλος δε μένει ούτε θυμός. Κανένα αίσθημα. Κανένα. Ίσια γραμμή. Ευθεία. Ούτε λέξεις πια υπάρχουν να εξηγήσουν, να φωνάξουν, να αιμορραγήσουν. Τίποτα. Ανοσία. Ξενέρωμα. Απομυθοποίηση που κρίθηκε στις λεπτομέρειες.

Αχ! Αυτή η λεπτομέρεια! Άλλες φορές τυχαία και άλλες εσκεμμένα. Όταν το μυαλό τυραννιέται και παλεύει με υποθέσεις, κάνει τρελά σενάρια, βάζει στόχους δύσκολα πραγματοποιήσιμους και προσδοκά μάταια, τότε ζητάς τη λύτρωση. Εστιάζεις στα αρνητικά και ξενερώνεις. Μεγάλη υπόθεση το ξενέρωμα σε τέτοιες περιπτώσεις. “Βάσανα” που σε γονάτιζαν μέχρι πρότινος, μετά στέκονται ανήμπορα να επηρεάσουν ξανά τη διάθεσή σου. Λυτρώνεσαι!

Είναι βέβαια και οι άλλες περιπτώσεις ξενερώματος, όταν κάποιο ξαφνικό γεγονός, μια κουβέντα, μια λάθος κίνηση ενός προσώπου, είναι ικανά να σε κάνουν να χάσεις κάθε επιθυμία να θες να ασχοληθείς ξανά με αυτό. Αστραπιαία σε λούζει ένα απέραντο κενό συναισθημάτων, παγώνει η έκφραση, “αδειάζει” ο κόσμος μπροστά σου. Μια απότομη προσγείωση και ένα δυνατό τράνταγμα και ξυπνάς από έναν βαθύ ύπνο με ωραία όνειρα!

Σοκάρεσαι, αλλά γρήγορα καθαρίζει το τοπίο. Άνθρωποι γίνονται μεμιάς αδιάφοροι, ίσως γιατί ποτέ στα αληθινά δεν ήταν ικανοί να έχουν θέση στη ζωή σου. Το αποτέλεσμα το ίδιο σε κάθε περίπτωση ξενερώματος! Άδειασμα συναισθημάτων. Κενό. Μήτε κλάμα, μήτε πόνος, μήτε παρεξήγηση πια καμιά. Άδειασμα. Καθαρό τοπίο. Πάμε γι’άλλα!