Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλή
Μείνε ο ήρωας μου ρε γαμώτο.
Σε μια εποχή που όλα φαίνεται να πάνε κατά διαόλου εσύ μείνε ο ήρωας μου.
Φοβάμαι μωρό μου.
Φοβάμαι και ντρέπομαι συνάμα.
Για του ανθρώπινου του είδους την κατάντια. Για την ξεφτίλα που πήρε τον κατήφορο και σταματημό δεν έχει. Για αυτά που τα μάτια μου διαβάζουν και για τα άλλα που ηχούν σαν του πολέμου τις σειρήνες μέσα στ’ αυτιά μου και που την βουή τους δεν αντέχω.
Και δεν θέλω πια μήτε να διαβάζω μα μήτε και να ακούω την κατρακύλα μας ετούτη.
Μείνε ο ήρωας μου, σου φωνάζω.
Μείνε ο φάρος μου ο φωτεινός κάθε που χάνω άθελα μου τα καραβάκια μου. Μείνε το πετιμέζι που θα μαλακώνει με τη γλύκα του όσα πικρά δεν δύναμαι να αντέξω.
Μείνε δίπλα μου και κράτα μου το χέρι. Άνοιξε αγκαλιές και άσε με μέσα να κουρνιάσω τις νύχτες που βρέχει φόβους και ρίχνει φαντάσματα.
Μείνε ο ήρωας μου και συνέχισε να μου μιλάς για αγάπη αγνή και καθαρή σαν δροσερής πηγής νεράκι. Συνέχισε να φυτεύεις τριανταφυλλιές στης αγόνους πια κήπους της ψυχής μου.
Μείνε ο Ήρωας μου ρε γαμώτο. Σε μια εποχή που το ψέμα πάει σύννεφο και η ζήλια, η μπαγαποντιά και η παράνοια κόβουν με άπιαστα ρεκόρ της νίκης τις κορδέλες.
Μείνε ο ήρωας μου ρε γαμώτο. Σε ένα κόσμο που αλλάζει και μόνο τέρας πια μου μοιάζει.
Μείνε το παραμύθι μου και ο πρίγκιπας που νίκησε το δράκο. Με μόνο όπλο μια κόκκινη καρδιά και ένα μεταξωτό χαμόγελο.