Γράφει η Δήμητρα Διακάκη
Κάποτε οι άνθρωποι ήταν αλλιώς.
Δημιουργούσαν σχέσεις και δίνονταν σ’ αυτές χωρίς πολλά λόγια.
Έπεφταν με τα μούτρα στον έρωτα και δεν τους ένοιαζε αν θα τα έσπαγαν στο τέλος.
Είχαν πάθος, έρωτα κι αλήθεια!
Ζούσαν τις στιγμές και δεν άφηναν καμία χαζή αμφιβολία να τους δηλητηριάσει.
Δεν φοβόντουσαν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, ούτε αρκούνταν στο σεξ.
Ήθελαν τον άλλον ολοκληρωτικά δικό τους και το έδειχναν. Με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή!
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν κάπως.
Ξεχάσαμε να διεκδικούμαι αυτόν που θέλουμε και αν το κάνουμε θα είναι προσωρινό μέχρι να τον “δέσουμε”. Μετά για κάποιο –ανεξήγητο- λόγο τον θεωρούμε δεδομένο και απλά πορευόμαστε μαζί του χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Ξεχάσαμε να θέλουμε.
Ξεχάσαμε να έχουμε πάθος, έρωτα, ειλικρίνεια και τρέλα!
Ξεχάσαμε να αγαπάμε, κι αν το κάνουμε δεν το λέμε.
Δεν είναι στη μόδα εξάλλου.
Είμαστε εραστές με ημερομηνία λήξης, γιατί αρκούμαστε στο σεξ και μόνο. Και δεν λέω, ωραίο να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου με τον άλλον, αλλά την καρδιά σου θα την μοιραστείς ποτέ;
Θα δοθείς ποτέ;
Θα ανοιχτείς ποτέ πραγματικά σε κάποιον;
Χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε απογοητεύσει κι αυτός.
Χωρίς να φοβάσαι να τον εμπιστευτείς, γιατί 2-3 άλλοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη σου και σε πρόδωσαν.
Χωρίς να φοβάσαι πως είναι νωρίς να δώσεις κάτι παραπάνω και άρα να μην τολμάς.
Χωρίς να φοβάσαι να ενθουσιαστείς.
Χωρίς να φοβάσαι να δείξεις πόσο θέλεις τον άλλον, χωρίς υποσχέσεις για αύριο. Μόνο για τώρα!
Κάποτε ήμασταν αλλιώς και δινόμασταν με πάθος! Χωρίς να λογαριάζουμε τον κίνδυνο!
Τώρα φοβόμαστε επειδή έχουμε πληγωθεί και δεν αντέχουμε να θεραπεύουμε κι άλλες πληγές μας.
Τώρα έχουμε κουραστεί πια να μαζεύουμε τα κομμάτια μας, κάθε φορά που μας σπάνε.
Τώρα μεγαλώνουμε…. Κι αντί να ζούμε τη ζωή και τον έρωτα όπως θέλουμε, μένουμε πίσω από φόβο.
Για πόσο όμως ακόμα;
Οπότε… τι λες λοιπόν;
Εσύ την καρδιά σου θα την μοιραστείς ποτέ;
