Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Θέλω να έρθεις…
Επιτέλους…
Θέλω να βάλεις τελεία σ’ όλα τα κόμματα, σ’ όλα τα ναι μεν αλλά μου.
Θέλω να βουτήξεις στην καθημερινότητα μου με μακροβούτι και να σηκωθούν απόνερα πολλά. Ικανά να παρασύρουν όλα τα σιγουράκια που έχω στήσει σαν θέατρο σκιών και κινούμαι μαζί τους σαν μαριονέτα της ίδιας της ζωής μου.
Θέλω να ξεκλειδώσεις ανομολόγητα πάθη, κραυγές από ηδονή κι όχι απελπισία αλλά κι ανάσες πνιχτές που τις κατάπια, γιατί δεν ήθελα να γίνουν λυγμοί από τα γιατί των δεν γίνεται, των δεν έζησα. Θέλω να αφεθώ, να παρασυρθώ, θέλω να ξυπνήσω από τον ύπνο που έχω τιμωρήσει την καρδιά μου, για να την αναγκάσω να αντέχει μια ζωή χωρίς χαρά, χωρίς έρωτα. Δίπλα σου…
Θέλω να με μάθεις να ανατριχιάζω ξανά, να ορίσεις και να καταλάβεις τη θέση του υποκειμένου του πόθου μου. Θέλω να σε κοιτάζω και να εξαφανίζεται ο κόσμος γύρω, να σωπαίνουν τα πάντα, εκτός της φωνής σου που θα με καλεί. Θέλω να χαθώ σε μια αγκαλιά, να λύσω όλους τους κόμπους που μέσα μου έδεσα για να αντέχω να στέκομαι όρθια αλλά δεμένη στα πρέπει μου.
Θέλω να θυμηθώ πως είναι να ερωτεύεσαι.
Θέλω να θέλω.
Θέλω να μπορείς…
Θα χορέψεις μαζί μου;
Other Articles
