Η ισχυρότερη μορφή βίας και το βαρύτερο πένθος, λέγεται χωρισμός!

Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης

Πέρασε ένας χρόνος και εσύ ακόμη να φανείς.
Προσπαθώ να βρω ακόμη τα πατήματά μου, ψάχνω να βρω το κουράγιο να προχωρήσω μπροστά και να νιώσω ελεύθερος και πάλι! Το πιο δύσκολο έργο που μου έφερε η ζωή είναι να αντιμετωπίσω εσένα που βρίσκεσαι πλέον μακριά μου και αυτό γιατί απλά δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι εμείς οι δύο που ήμασταν κάποτε σαν μια γροθιά, τώρα πια βρισκόμαστε στην ίδια πόλη σαν δυο ξένοι λες και δεν γνωρισαμε ποτέ ο ένας τον άλλον!

Ήταν τα λόγια σου καρφιά όταν έφυγες και ο πόνος που ένιωσα στην καρδιά ήταν τόσο έντονος σαν άλλος Χριστός στην σταύρωση! Θυμάσαι; Μου έλεγες πως θα φτιάξω τη ζωή μου πιο γρήγορα από σένα αλλα τελικά έπεσες έξω, γιατί εγώ είμαι που σέρνομαι ακόμη τα βράδια στη σκέψη και στη μοναξιά, και είσαι εσύ εκείνη που κάλυψες τις ψυχικές σου ανάγκες τόσο σύντομα!

Μάλλον τελικά η υπερβολική αγάπη που σου έδειξα, σκότωσε τον έρωτα μας και σε τρόμαξε τόσο, που απλά αποχώρησες και προτίμησες την μοναξιά την οποία τόσο πολύ λάτρευες!
Λειτούργησε για ακόμη μια φορά η λογική σου και έθαψες το συναίσθημα που είχες βαθιά μέσα σου!
Άραγε πόση δύναμη ψυχής είχες και πόσο δυνατό εγωισμό, που σε κυρίευσε και κατάφερες να επιβιώσεις από όλα αυτό;

Ποιος θα μου ορίσει λοιπόν πότε θα σε ξεπεράσω και πότε θα νιώσω έτοιμος να προχωρήσω;
Μέχρι στιγμής ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να μου δώσει αυτή την απαντηση και εγώ βρίσκομαι σε πένθος! Ναι, όπως ακούς! Ο χωρισμός είναι η ισχυρότερη μορφή βίας και ένα μικρό πένθος που δεν γνωρίζεις το πότε η ψυχή σου θα ανθίσει ξανά και θα ξαναπάρεις τόσο βαθιά ανάσα όπως ήταν η πρώτη σου αναπνοή όταν ήρθες σ’αυτό τον κόσμο, τόσο μεγάλη ανακούφιση θα νιώσεις!

Εγώ λοιπόν θα συνεχίσω να ζω με αυτό το βάρος για όσο χρειαστεί και εσύ να θυμάσαι ότι γι’αυτά τα μάτια έγιναν όλα! Γι’αυτά τα μάτια που μπορούν και εξουσιάζουν κάθε ανθρώπινη ψυχή που θα περάσουν μπροστά απ’αυτά! Έχουν μια δύναμη που δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν μπορείς να επισκιάσεις την χαρακιά που δημιουργούν στην καρδιά σου.

Γι’αυτά τα μάτια πόνεσα και έκλαψα, γι’αυτά τα μάτια πενθώ ακόμη. Νιώθω όμως ευτυχισμένος που είχα την τύχη να τα αντικρύσω. Ειρωνία δεν είναι; Σχήμα οξύμωρο να πενθώ ευτυχισμένος.
Να τα προσέχεις αυτά τα μάτια όπως τα πρόσεχα και εγώ όταν σε κοίταζα και να θυμάσαι ότι κάποτε σ’ αγάπησε ένας άντρας με όλη του την ψυχή και σ’ευγνωμονεί για όλα.
Παναθεμα σε, να θυμάσαι πόσο σε λάτρεψα.