Η αγάπη μετριέται στις φορές που πάλεψες για να τη διατηρήσεις!

Γράφει η Αναστασία Κακαβά

Ημερολόγιο.
Ημέρα Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017.
Έχει ξεκινήσει άλλη μια μέρα στη δουλειά. Βρίσκομαι στην τράπεζα και εξυπηρετούμαι από τον ταμία. Γύρω μου πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα και σιωπηλά. Η σιωπή όμως σπάει από έναν κύριο που πλησιάζει τον ταμία, τον καλημερίζει και αστειεύεται μαζί του. Κι ύστερα απευθύνεται σε εμένα. Απολογείται που διέκοψε τη συναλλαγή μου με τον υπάλληλο, αλλά με περισσή ειλικρίνεια λέει ότι «χρειάζεται να γελάμε και λίγο κάθε μέρα, αλλιώς δεν βγαίνει! Η ζωή περνά επικίνδυνα γρήγορα!».

Γυρνώ και τον κοιτώ, είναι γύρω στα εβδομήντα, με φανερά τα αποτυπώματα του χρόνου στο πρόσωπό του αλλά με μάτια ζωντανά σαν μικρού παιδιού. Του χαμογελώ και τον διαβεβαιώνω πως έχει δίκιο. Με κοιτάζει για λίγο και μετά βγάζει από την τσέπη του ένα πορτοφόλι. Μου δείχνει μια ασπρόμαυρη μικρή φωτογραφία. «Ποτέ δεν κατάλαβα πότε πέρασαν πενήντα χρόνια από τον αρραβώνα μας. Νομίζω πως ήταν μόλις χθες, ούτε καν προχθές, χθες! Εδώ είμαι με τη γυναίκα μου εκείνη την ημέρα. Από τότε προσπαθώ κάθε μέρα να την κάνω να γελάει.».

Τον κοίταξα με έκπληξη κι ένα αυθόρμητο χαμόγελο κόντεψε να βγει έξω και από το περίγραμμα του προσώπου μου! Έπειτα μου έδειξε τις κόρες του λέγοντας: «νομίζω πως το απόγευμα θα τις πάω στην παιδική χαρά κι ας είναι και οι δύο κοντά στα τριάντα. Πάντα με πειράζει η γυναίκα μου για το πόσο χαζομπαμπάς είμαι ακόμα!». Γέλασε με το παράδοξο του λόγου του. Γέλασα κι εγώ.

«Να ζήσεις τη ζωή σου, κορίτσι μου, όσο πιο όμορφα μπορείς και να έχεις καλή τύχη!» αυτό μου ευχήθηκε λίγο πριν φύγω. Το μόνο που μπόρεσα να του πω είναι πως ήταν ο πιο φωτεινός άνθρωπος που είχα δει τον τελευταίο καιρό και να είναι πάντα ευτυχισμένος με την όμορφη οικογένειά του. Βγαίνοντας από την τράπεζα ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Σαν να με δίδαξε κάτι η ζωή μόλις πέντε λεπτά πριν. Είχα ήδη ξεχάσει γιατί ήμουν εκνευρισμένη και προβληματισμένη μπαίνοντας. Ένιωσα μια απότομη αισιοδοξία. Ένιωσα ελπίδα!

Όσοι με γνωρίζουν ίσως να μην με χαρακτήριζαν ρομαντική με την γνωστή έννοια του όρου. Όμως ο κύριος αυτός με συγκίνησε βαθειά! Με έκανε να ελπίζω πως εκεί έξω, στον κόσμο του ερωτικού fast food, ίσως να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν αληθινά. Άλλωστε ρομαντισμός δεν είναι ένα δείπνο υπό το φως των κεριών κι άλλα παρόμοια χολιγουντιανά τερτίπια! Αυτά είναι σαχλαμάρες, είδη ευρείας κατανάλωσης! Πραγματικά ρομαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος που τυχαία συνάντησα μια Τρίτη σαν όλες τις άλλες!

Είναι ρομαντικός γιατί μετά από πενήντα και πλέον χρόνια γάμου κρατάει πάνω του φωτογραφία του αρραβώνα του. Είναι, γιατί παρά τις δυσκολίες που σίγουρα θα έχει αντιμετωπίσει με τη σύντροφό του, παραδέχεται την παντοτινή και καθημερινή του προσπάθεια να την κάνει να χαμογελάει! Είναι γιατί ακόμη χαίρεται με τα πειράγματά της! Γιατί ρομαντισμός δεν είναι τα γλυκόλογα και τα δώρα, αλλά η προσπάθεια! Ρομαντισμός είναι να νοιάζεσαι!

Η αγάπη δεν τρέφεται με αρκουδάκια και σοκολατάκια αλλά με την καθημερινή πάλη. Η αγάπη δεν μετριέται στις φορές που την ένιωσες αλλά στις φορές που πάλεψες για να τη διατηρήσεις! Κι αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα μια Τρίτη στην ουρά μιας τράπεζας. Κι αυτή είναι η ζωή που δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει. Κύριε, εσύ, όποιος κι αν ήσουν, σε ευχαριστώ για το μάθημα αυτό!