Εμένα οι φίλες μου, αγαπάνε τη ζωή γιατί αγαπάνε τους ανθρώπους.

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Λένε οι γυναίκες δεν τα βρίσκουν και η αλήθεια είναι οτι πάντα το πίστευα.
Από μικρή επέλεγα αγόρια για φίλους μου. Στις συνεργασίες μου λίγο αργότερα το ίδιο. Απλοί, γραμμικοί, χωρίς δεύτερες σκέψεις που ακόμα και όταν τις έχουν είναι πιο προβλέψιμες από το επόμενο διάγγελμα.
Γνώρισα πολλές και λίγες αυτές που σκέφτονταν και λειτουργούσαν σαν το αρχετυπικό πρότυπο γυναίκας που είχα στο μυαλό μου, με μυαλό κοφτερό και ανδρεία στην ψυχή, έγιναν λίγες και καλές φίλες.
Βράδια με αλκοολ, συζητήσεις για φιλοσόφους και πολιτική με την θεωρητική πλευρά πάντα του όρου, μουσική και απόλυτη αγάπη για ζωή. Αυτές είναι οι φίλες μου.
Δεν μπλέκονται σε μικροπρέπειες, δεν κοιτάνε τα κιλά τους, δεν χαλάει η μέρα τους αν δεν προλάβουν να βαφτούν. Πιο πολύ τις «καίει» όταν πάει κάτι λάθος στη δουλειά ή στο deadline ή δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν το βιβλίο τους ή να δουν μια έκθεση που τόσο πολύ περίμεναν ή να πάνε ένα ταξίδι.
Πιο πολύ τις πειράζει αν ο σύντροφός τους δεν έχει σκεφτεί όλες τις παραμέτρους για το αύριο, αν γίνεται επιφανειακός και μένει στα δώρα και στα πολυτελή δείπνα. Δεν περιμένουν πρίγκηπες, περιμένουν αγάπη, βαθιά κι αληθινή. Διεκδικούν αφοσίωση και θεμέλια συντροφικότητας.
Δεν είναι απαραίτητα γυναίκες καρριέρας οι φίλες μου. Είναι όμως αληθινά θηλυκά, από τα λίγα και μετρημένα στα δάχτυλα. Δεν θέλουν την ταμπέλα της φεμινίστριας. Μισούν τις ταμπέλες.
Δεν αναλώνονται σε κουτσομπολιά, γιατί απλά δεν τις αφορά. Προτιμούν να μιλάνε για ταινίες, για concept και για όλα τα άλλα τα μεγάλα και τα ωραία που μια μέρα θα αλλάξουν τον κόσμο. Αγαπούν τα Χριστούγεννα και πιστεύουν στους μονόκερους, δημιουργούνε τα happenings, μοιράζουνε την χαρά, κάνουνε unboxing χωρίς να το ανεβάζουν στο youtube, και αναζητούν το βάθος σε κάθε χαρακτήρα της Marvel ή του Game of thrones. Aγαπάνε τη ζωή γιατί αγαπάνε τους ανθρώπους.
Δεν βασίζονται στον μπαμπά τους ούτε ακούνε τις στερεοτυπικές αντιλήψεις μιας κοινωνίας που σε θέλει κοριτσι για πάντα. Τολμάνε να φύγουν, τολμάνε να μιλήσουν, τολμάνε να αντιδράσουν, τολμάνε να αλλάξουν, να παραδεχτούν το λάθος, να πάρουν την ευθύνη, να βγουν μπροστά και να υπερασπιστούν, να τσαλακωθούν και να κάνουν πλάκα, να γελάσουν δυνατά και ας κλαίνε κρυφά. Αηδιάζουν το δράμα. Παλεύουν για τη δική τους εξέλιξη.
Πάνω απ` όλα όμως τολμάνε να πετάξουν, κι είμαι τόσο τυχερή γιατί μέσα μου ξέρω, οτι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Και το πιο σημαντικό είναι οτι μου αποδεικνύουν κάθε μέρα πόσο δυνατή μπορεί να είναι μια γυναίκα, όταν είναι αληθινή.