Γράφει ο Συγγραφέας, Δημήτρης Νομικός
Όχι μάτια μου, δεν είναι στη θέα του μαχαιριού που σκιάζομαι. Είναι η ανάμνηση της μαχαιριάς που κάποτε διαπέρασε την ψυχή μου και με κάνει να πισωπατάω, επειδή η πληγή είναι πάντα νωπή και ζέχνει τη βρωμιά του χεριού που το κρατούσε.
Αν σηκώνω απέναντί σου πανοπλίες να με συμπαθάς. Ίσως με λουλούδια εσύ να με φιλεύεις και εγώ να βλέπω ατσάλινες λάμες.
Είναι το μπέρδεμα βλέπεις, πως πάντα ο φονιάς με αγγελικό βλέμμα με καρτερούσε, και μέχρι οι θύμησες οι δικές μου να σταματήσουν να καθρεφτίζονται πάνω σου, το παρελθόν μας θα ξυπνάει!
Πόσους αγγέλους δεν ξόδεψα, και πόσους δαιμόνους δεν λιμπίστηκα! Να ξέρεις μόνο τούτο!
Αν λουλούδια συνεχίσεις να προσφέρεις, στο τέλος η λάμα η κοφτερή θα στομώσει και οι καθρέφτες κομμάτια θα γενούν.