Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Δώσε μου το λίγο σου για να σου δώσω τα πάντα.
Αλλά πρέπει να μου δώσεις κάτι. Πρέπει να μου δώσεις κάτι να κρατηθώ.
Να ξέρω πως δεν παλεύω μόνος για δυο.
Να ξέρω πως στο τέλος του δρόμου, εμείς οι δυο θα είμαστε μαζί.
Να ξέρω πως θα παλέψουμε, θα σκοτώσουμε δράκους και δαίμονες, θα νικάμε τους κακούς του παραμυθιού και στο τέλος, το “κι αυτοί ζήσαν καλά κι εμείς καλύτερα” θα μας έχει και τους δυο μαζί.
Δώσε μου το λίγο σου για να σου δώσω τα πάντα μου.
Για ένα χαμόγελό σου μπορώ να γυρίζω την γη ανάποδα και να την ξανα-ισιώνω.
Για μια σου ματιά μπορώ να κάνω χιλιόμετρα κι ας κρατάει η ματιά, μια στιγμή.
Ξέρω πως ό,τι σε άγγιξε σε πόνεσε και όλο αυτό το κυνικό περίβλημα είναι η άμυνά σου.
Όμως μπορώ να περιμένω.
Χαμογέλα μου κι εγώ θα παλεύω.
Κράτα μου το χέρι κι εγώ θα γίνω η δύναμή σου.
Φίλα με για καληνύχτα κι εγώ θα κάνω την μέρα που θα ξημερώσει να αξίζει.
Δεν φοβάμαι ρε γαμώτο τα σκοτάδια σου.
Δεν φοβάμαι τους δαίμονες και τους εφιάλτες σου.
Την απουσία σου φοβάμαι.
Την καληνύχτα που δεν θα μου πεις.
Την καλημέρα που δεν θα δω το χαμόγελό σου.
Δώσε μου το λίγο σου και θα σου δίνω τα πάντα μου, μέχρι να μην φοβάσαι την επόμενη προδοσία.
Μέχρι το μαζί να είναι η επιλογή σου.
Μέχρι το εμείς οι δυο μαζί, να μην σε τρομάζει άλλο.
Γιατί εγώ, θέλω κι εσύ μπορείς.
Γιατί εγώ σε θέλω και το μόνο που δεν μπορώ είναι την απουσία σου.