Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Είμαστε κι εμείς οι γυναίκες που γκρινιάζουμε, είστε κι εσείς οι άντρες, οι φίλοι, οι φίλες, οι γνωστοί που συνεχώς μάς το τονίζετε.
Όμως έχετε σκεφτεί σε ποιον, πότε και γιατί γκρινιάζουμε;
Ε, λοιπόν μόνο εκεί που ενδιαφερόμαστε, εκεί που αγαπάμε, εκεί που θέλουμε!
Γκρινιάζουμε στη σχέση μας, στους φίλους μας επειδή θεωρούμε ότι αξίζει να ασχολούμαστε!
Γκρινιάζουμε γιατί στο μυαλό μας έχουμε συνδέσει την γκρίνια με την αγάπη, τη διεκδίκηση, την προσπάθεια ενάντια στη ρουτίνα!
Επειδή πράγματι πιστεύουμε πως η γκρίνια είναι ένας τρόπος για να δείξουμε ότι κάτι μας λείπει και κάτι μας ενοχλεί.
Είναι το κάλεσμά μας για να μας προσέξετε και να μας νοιαστείτε! Όχι, όχι!
Δε μιλώ για την ασταμάτητη γκρίνια, τη χωρίς αιτία και αφορμή μίζερη συμπεριφορά. Δε μιλώ για τη συνεχιζόμενη γκρίνια που κάνει τις γυναίκες αποκρουστικές και ανεπιθύμητες στις παρέες και στις σχέσεις.
Μιλώ για τις γυναίκες που έχουν την γκρίνια στο στυλ τους, στο νάζι τους και σε τέτοιο βαθμό όσο να προσθέτει στη γοητεία τους και όχι να τους αφαιρεί! Δίνουν έτσι το παρόν στη σχέση τους και στους αληθινούς φίλους τους.
Στην αντίθετη περίπτωση που το “καρδιογράφημα της γκρίνιας” γίνει ευθεία γραμμή, μάλλον είναι δείγμα ανησυχίας.
Τότε σίγουρα οι άντρες από την πολλή ησυχία πρέπει να θορυβηθούν και να αναρωτηθούν για τη γυναικεία αλλαγή.
Όσο για τους φίλους να ταρακουνηθούν μήπως μαζί με την γκρίνια εξανεμίστηκε και η αυθεντικότητα της φιλικής σχέσης!
Μα τέλος πάντων, γυναίκα χωρίς γκρίνια γίνεται;