Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Ήθελα να μάθεις ότι μας ονειρεύτηκα μαζί. Ήθελα να ξέρεις ότι είδα στα μάτια σου ζωγραφισμένη την ελπίδα για ένα αύριο γεμάτο από το είναι σου. Μα αυτό, αγάπη μου, ήταν και το λάθος μου τελικά. Δεν έπρεπε να βιαστώ να νιώσω, δεν έπρεπε να βιαστώ να σε βάλω μέσα μου. Αλλά ποιος τα ορίζει αυτά; Δεν ήταν επιλόγή μου να σε ερωτευτώ. Έκανα τις σταγόνες που μου έδινες ωκεανό και ξεδιψούσα…
Τώρα πια με πειράζουν πολλά. Έχει φτάσει καλοκαίρι και με πειράζει. Με πειράζει που δεν θα δούμε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μαζί. Με πειράζει που δεν με άφησες να αγγίξω την ψυχή σου και να μάθω όλα αυτά που σε τρομάζουν. Με πειράζει που δεν έμαθες τι είχα να σου δώσω.
Όλα ξεκίνησαν Χειμώνα, όταν όλα ήταν κρύα άκομα. Ο άνεμος και η βροχή ήταν αυτά που συνόδεψαν την γνωριμία μας. Η Άνοιξη, αυτή που άνοιξε τις πόρτες γλυκά για την καινούρια μας αρχή. Αλλά η Άνοιξη ήταν εκείνη που τις έκλεισε τόσο ανεξήγητα και τόσο απότομα. Τις έκλεισε πριν καλά καλά ανοίξουν. Αλλά όχι, δεν θα το αφήσω έτσι… Έχεις ανοικτούς λογαριασμούς μαζι μου και πρέπει να τους κλείσεις. Πρέπει ξεχρεώσεις τα χρωστούμενα σου.
Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα στην παραλία, με σιγανή μουσική και μάγκο μαργαρίτα. Μου χρωστάς ένα πρωινό ξύπνημα, με τα μάτια μου να σε κοιτάζουν μόλις ξυπνήσεις. Μου χρωστάς ένα μεσημέρι που θα τρώμε μαζί καρπούζια και εσύ θα μου βγαζεις τα κουκούτσια, έτσι απλα για να μη ζοριστώ… Όχι, μη γελάτε, ειμαι σίγουρη ότι θα το κάνει και ας μην τον προδίδει η στιβαρή του η μορφή. Μου χρωστάς ένα δειλινό στην βεράντα, όταν ο ήλιος θα δύει και εσύ θα μου δίνεις το πιο ζεστό φιλί σου. Ένα φιλί τόσο ζεστό, σαν το πρώτο που ανταλλάξαμε.
Σε θέλω ολοκληρωτικά δικό μου. Θελω να κάνουμε άπειρες βόλτες με ένα παγωτό στο χέρι και να γελάμε. Να γελάμε χωρις λόγο. Να γελάμε γιατί δεν θα μπορούμε να συγκρατήσουμε τον ενθουσιασμό μας που και πάλι είμαστε μαζί. Θέλω να πάμε για μπάνιο και να αντιληφθείς ότι δεν ξέρω να κολυμπάω και να με κοροιδεύεις μέχρι το πρωί. Θέλω εσύ να μου μάθεις να κολυμπάω, θέλω εσύ να μου μάθεις πώς είναι να βουτάς, πώς είναι να τολμάς, να τολμάς για έναν έρωτα που θες να ζήσεις.
Όλα αυτά έναν Αύγουστο. Aυτόν τον Αύγουστο. Μη ξεχνάς ότι μου στέρησες την Άνοιξη. Μια άνοιξη που σε περίμενα ξάγρυπνη κάθε βράδυ να ρθεις, μια άνοιξη με νύχτες που πότε δεν ξημέρωσαν. Δεν πειράζει που δεν ήρθες τότε, έλα τώρα. Ο Αύγουστος που θα σου χαρίσω θα γεμίσει το κενό σου. Κάνε τουλάχιστον το καλοκαίρι μου να τελειώσει με την μυρωδιά σου.
Έλα γρήγορα, όμως, θέλω να προλάβω να σε χορτάσω. Έλα να χρωματίσουμε τις Κυριακές μας για να απολαύσουμε τις Δευτέρες.. ή μαλλον έλα για να χάσουμε τις μέρες. Έλα να ιδρώσουμε κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Έλα έναν Αύγουστο, για να μας ξυπνήσουν τελικά όταν θα τελειώσει ο Σεμπτέβρης. Έλα να μου δώσεις την ζωή που μου χρωστάς και μετά μην ξεχάσεις..
“Τις νύχτες όταν σβήνεις το φως, να θυμάσαι πάντα να βγάζεις εκείνον τον Αύγουστο από την πρίζα. Μπορεί να ανατιναχτούμε.”
