Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Όταν ξεκινάς να κάνεις απολογισμό, τότε μετράς σωστά και λάθη.
Μην σου πω ξεκινάς να σκέφτεσαι τα λάθη πρώτα και μετά τα σωστά.
Δεν υπάρχει άνθρωπος αλάνθαστος άρα αναπόφευκτο να προσπαθείς να αποφύγεις κακοτοπιές και γρατσουνιές.
Τα βρίσκεις μπροστά σου σε κάθε στροφή του δρόμου.
Γιατί η ζωή είναι καμπύλη. Δεν είναι ευθεία ποτέ, ούτε θα γίνει.
Από την άλλη ποιος είπε ότι θέλουμε να είμαστε τέλειοι;
Γιατί σώνει και καλά πρέπει να μετανιώνουμε για όλα;
Δεν κάνει λάθος, μονάχα αυτός που απλά είναι θεατής και δεν αγωνίζεται για τίποτα.
Ουτοπικό ακούγεται; Είναι κι όλας.
Ωραία η θεωρία του αλάνθαστου ανθρώπου, μόνο που δεν μας αφορά όλους.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν φοβούνται ούτε να κάνουν λάθος, ούτε να προσπαθούν.
Ναι, μην σε ξενίζει που το ακούς.
Υπάρχουμε και εμείς που για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω θεωρήσαμε «σωστά» ακόμα και αυτά που άλλοι θα ήθελαν να σταματήσουν να θυμούνται.
Σαφώς υπάρχουν πράγματα που έχουμε μετανιώσει, μην τα μπερδεύεις.
Υπάρχουν όμως και άλλα τόσα, που τα αγαπάμε και θα τα κάναμε ξανά από την αρχή.
Και ας τα πληρώσαμε με αίμα. Και ας τα χρεωθήκαμε περισσότερο από όσο μας αναλογούσε ή έπρεπε. Και ας μας πλήγωσαν.
Ναι λοιπόν, προτιμώ από το τίποτα την προσπάθεια. Και ας είναι και λάθος.
Κανείς δεν έγινε ποτέ καλύτερος με τα σωστά που έκανε. Με τα λάθη του σμιλεύτηκε και αυτά τον έκαναν και πιο σοφό και πιο δυνατό.
Όσο για τους «σωστούς και αλάνθαστους» που υπάρχουν μονάχα για να βλέπουν παντού ξένα λάθη, ας ξεκινήσουν πρώτα από τις πράξεις τους!