Όταν πια θα είσαι ανάμνηση και όχι μνήμη, τότε δεν θα έχεις ούτε όνομα.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Χρόνια σαν τριαντάφυλλα μου είπες.
Κι εγώ σε κοίταξα απλά..
Δεν είχα κάτι άλλο να σου πω. Οι λέξεις είχαν τερματήσει. Τώρα ήταν οι ώρα να μην μιλήσουμε άλλο, αλλά κυρίως να μην αναπολήσουμε.
Να μην θυμηθούμε όλα εκείνα που μας έκαναν τις νύχτες ένα και τις μέρες αδιαίρετο.
Να μη θυμηθούμε πώς μύριζε η αγκαλιά εκείνη που δεν χρειαζόταν “σ’αγαπω”.. κραύγαζε.
Και τώρα;
Σήμερα;
Για να επιβιώσω στο σήμερα, διαγράφω μνήμες.
Για να αντέχω στο τώρα, κάνω πράξη τον μεγαλύτερό μου φόβο.
Σε διαγράφω..
Σε αφαιρώ από τις αισθήσεις μου, σε θολώνω στην όρασή μου, σε αλλοιώνω στη γεύση που άφηνε το φιλί σου, σου αρνούμαι το χάδι, το άγγιγμα..
Κι όταν θα τα έχω καταφέρει, όταν πια θα είσαι ανάμνηση και όχι μνήμη, τότε δεν θα έχεις ούτε όνομα.
Θα είσαι ένας.. κάποιος.. που πέρασε μια νύχτα.
Κι αυτό θα είναι το όνομά σου.. νύχτα μου.
Άλλωστε κι η ψυχή μου που ήσουν.. μέσα στην νύχτα σου ζούσε.
Γιατί… τη νύχτα που χεις μέσα σου, τη λες πάντα με το όνομά σου, όπως λέει και το τραγούδι!