Έλα να χτίσουμε μια φιλία, για να ζήσουμε έναν έρωτα..

Γράφει η Αικατερίνη Γρηγοράκου

Αν θα έπρεπε ν’ αναλύσω τη χημεία του έρωτα και ν’ απαντήσω στη θεωρητική ερώτηση, ποιο είναι άραγε το κορυφαίο συστατικό του, σίγουρα δε θα έλεγα πως αυτό είναι το πάθος. Αλίμονο βέβαια, το πάθος είναι μια πολύ μεγάλη και πολυσυζητημένη υπόθεση. Αν δεν υπάρχει, τότε κάθομαι και με τη φίλη μου στον καναπέ και περνάω ζάχαρη. Χωρίς προβλήματα κιόλας και χωρίς τρεχάματα, ίσιωμα μαλλιών, αποτριχώσεις, ψεύτικες βλεφαρίδες και μανικιούρ-πεντικιούρ.

Αποκλείεται λοιπόν εκ των πραγμάτων η έλλειψη του πάθους απ’ τον έρωτα, γιατί τότε δεν είναι καν έρωτας, είναι φιδές λαϊκού νοσοκομείου, ανάλατος, με συνοδεία ζελέ κεράσι παραπλεύρως. Αυτό όμως που σίγουρα θ’ αναγόρευα ως μέγιστο αγαθό κι εγγύηση για τη διάρκεια και κυρίως για την ποιότητα του έρωτα, είναι αναμφισβήτητα η φιλία.

Μια χαρά είμαι αδέλφια, στο λόγο της τιμής μου, δεν έχω πιεί σταγόνα. Η φιλία είναι ο μέγιστος κι ο ισχυρότερος συνδετικός παράγοντας του έρωτα! Όχι το σεξ, όχι το πάθος, όχι η εμφάνιση, ούτε τα λεφτά ή η κοινωνική καταξίωση του άλλου. Όταν γράφω τη λέξη φιλία, προσέξτε! Συνοψίζω μέσα σ’ αυτήν την ιερή λέξη, κυρίως την ακλόνητη πίστη και ταυτόγχρονα τη μαγική συνενοχή, δύο πράγματα εξόχως σημαντικά κι εξίσου σπάνια.

Σε πιστεύω ρε!
Όχι σ’ εμπιστεύομαι..
Εμπιστεύομαι το δικηγόρο μου, ότι θα καταφέρει να βρει τρύπα στο νόμο και στο τέλος θα καταφέρει να με βγάλει καθαρή απέναντι. Αλλά εσένα που είσαι το ταίρι μου, ο σύντροφός μου, σε πιστεύω ακλόνητα.

Μου λες για παράδειγμα ότι η πτήση Α753 του κυρ-γάιδαρου από τη Ζυρίχη θα προσγειωθεί στο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 9.00 το πρωί και δε σε αμφισβητώ καν. Όχι γιατί είμαι α-νόητη, εύπιστη ή κορόιδο, αλλά γιατί εγώ σε διάλεξα για να σταθείς δίπλα μου στο μεγαλύτερο ρόλο της ζωής μου.
Καταφθάνω λοιπόν στις αφίξεις με μπουκέτο ανά χείρας στις 8.45. Τέτοια πίστις! Τέτοια αφοσίωσις! Να μη χωρά καμιά αμφιβολία, καρντάσια μου. Μόνο και μόνο επειδή το λες εσύ να φτάνει και δεν παν να λένε όλοι οι άλλοι ότι οι γάιδαροι δεν πετούν…

Εσένα σε πιστεύω γιατί πρώτα απ’ όλα σε σέβομαι.
Γιατί μ’ έκανες να σε σεβαστώ με τις πράξεις σου (λόγια δε συνυπολογίζονται, είναι φούμαρα της οκάς). Ξέρω πολύ καλά τι διάλεξα για να βάλω δίπλα μου στη ζωή μου. Εσύ είσαι η κορυφαία επιλογή μου, η τιμή κι η δόξα μου. Εσένα θα πιστεύω, σ’ εσένα θα πιστεύω κι αν σ’ αμφισβητήσει, προσβάλλει ή επιβουλευτεί κανείς, θα γίνει αυτόματα ο. χειρότερος εχθρός μου. Εσύ είσαι ο καλύτερος μου φίλος, γιατί το κέρδισες!

Είσαι όμως κι ο συνένοχός μου. Υπάρχει δηλαδή αυτή η μαγική χημεία ανάμεσά μας, που μας δένει από κοινού μπροστά σε όλα όσα κάνουμε. Εμείς οι δυο από τη μια πλευρά μαζί ενωμένοι, οι άλλοι απέναντι. Μαζί σου θα κλάψω όταν θα με πνίγει το παράπονο. Εσύ θ’ ακούσεις τον πόνο μου, εσύ θα πάρεις ακόμη και το ρόλο «η θεία Νόρα συμβουλεύει» όταν φτάσουν μπροστά στην πόρτα τα δύσκολα. Κι εσύ θα βγεις να καθαρίσεις το τοπίο όταν τα φίδια θα κάνουν παρέλαση. Κι εγώ για σένα όλα αυτά αντίστοιχα.

Μ’ εσένα θα γελάσω στη μέση του χάους, γιατί εσύ με κάνεις να βρίσκω πάλι τη δύναμη, να συνεχίσω ακόμη κι όταν όλα τ’ άλλα θα καταρρέουν γύρω μας. Μ’ εσένα θα κάνω απατεωνιές, βλακείες, ταξίδια, θα τραγουδήσω φάλτσα, θα γελάσω και θα είμαι απλά και μόνον ένα παιδί, χωρίς μάσκες και φόβους.

Αν βεβαίως μιλάμε για έρωτα. Τον αληθινό. Αυτόν με το R μέσα σε κυκλάκι, το γνήσιο. Που είναι και η μέγιστη ευλογία του Θεού προς τους ανθρώπους. Ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι με σεβασμό κι εμπιστοσύνη και συνενοχή κι αλήθεια.

Καλώς να ορίσει και το πάθος, δε λέω, αλλά από μόνο του πολύ υπερτιμημένο είναι αδέλφια, εφόσον είναι μια άτιμη κάφτρα, που σου θολώνει την όραση και στο τέλος δε βλέπεις πια ούτε την τύφλα σου.

Και μη ξεχνιόμαστε: Ένα πάθος πολύ σπάνια (ποτέ θέλω να γράψω, αλλά μ’ έχει πιάσει η περίφημη διπλωματία του κριού που κρατάει 10) μπορεί να μετουσιωθεί και σε βαθιά φιλία.
Ενώ μια βαθιά φιλία, μπορεί ευκολότερα να γίνει και μεγάλο πάθος. Και το κυριότερο: να κρατήσει πολύ, πολύ περισσότερο.