Έζησα μαζί σου, πάλεψα μαζί σου και έμεινα μαζί σου..

Γράφει η Μαρία Κοψιδά

Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα τον ήλιο πως λάμπει..
Άφησε τον να σε λούσει απο άκρη σ’ άκρη.

Έπειτα άφησε με και εμένα να σ’ ακουμπήσω λίγο στο πρόσωπο να νιώσω πως, δανείζομαι λίγο απο το φως που έχεις κρύψει κάτω απο τα βλέφαρα σου και βλέπεις τον κόσμο διαφορετικό, φωτεινό.

Σε ζηλεύω γι’ αυτό. Κρύβεις μια αισιοδοξία παράξενη στην καρδιά σου.

Και όταν το χέρι σου θα αγκαλιάσει σχεδόν δυστακτικά τους ώμους μου, θα νιώθω γυμνή απο ντροπή και θα θέλω σαν τρελή να σε φιλήσω.

Και δε με ενδιαφέρει ο κόσμος που κινείται γύρω μας και συνεχώς ανανεώνεται. Με νοιάζει που εσυ κ εγώ τώρα βλέπουμε το ίδιο τοπίο, τα ίδια καράβια να περνάνε και κάπου κάπου να μας τρομάζει το σφύριγμα τους.

Και τώρα που ο ήλιος σιγά σιγά βουτάει στη θάλασσα και πια καταλαβαίνουμε τη χαμηλή θερμοκρασία στα σώματα μας, πάλι δε με νοιάζει, εγω νιώθω να ζεσταίνομαι πλάι σου.

Έζησα μαζί σου, πάλεψα μαζί σου και δες είμαστε ακόμα εδώ, μαζί.
Ο ένας πλάι στον άλλο.

Κάθε βόλτα μαζί σου θα έχει πάντα κάτι ξεχωριστό.

Δε πειράζει μου λες που όλα γύρω μας αλλάζουν, εμείς θα μείνουμε ίδιοι όπως τόσα χρόνια είμασταν και αντέξαμε.

Δε πειράζει σου λέω και εγώ που οι καιροί αλλάζουν, εμείς μάθαμε πια σε όλες τις συνθήκες.

Και κάθε φορά που με φιλάς για μένα είναι ίδια.
Και κάθε φορά που μ’ αγκαλιάζεις αισθάνομαι πιο ωραία.
Κάθε φορά που κάνουμε έρωτα είναι διαφορετική.
Και φορά που λέμε σ’αγαπώ το εννοούμε.