Όταν με παίρνεις αγκαλιά, τότε καταλαβαίνω πως δε μου λείπει τίποτα.

Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου

Γιατί εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω κοντά σου και με παίρνεις αγκαλιά, τότε καταλαβαίνω πως δε μου λείπει τίποτα.
Από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα κατάλαβα πόσο διαφορετικός είσαι. Πόσο απέχεις από τη σαπίλα αυτού του κόσμου. Γιατί εκεί που όλοι σκέφτονταν πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, εσύ πάντα σκεφτόσουν πως θα έπρεπε να είναι ο εαυτός σου.

Και από τότε, νύχτες χωρίς εσένα, είναι απλώς νύχτες που δε ξημέρωσαν ποτέ.

Αγάπησα κάθε στόμα που φίλησα, γιατί με οδήγησε στο δικό σου. Έμαθα πως ο καθένας επιλέγει τι θέση θέλει να έχει στη ζωή μου και δε την καθορίζω εγώ. Ήθελες να μάθεις για το παρελθόν μου, όχι όμως για να με κρίνεις.

Μόνο και μόνο για να καταλάβεις πως γίνεται να μην με αγάπησαν όσο έπρεπε.
Αυτός μου είπες είναι ο δρόμος. “Ούτε εύκολος, ούτε δύσκολος. Απλώς μοναδικός…”
Και σε ακολούθησα.