Τρελή και αδέσποτη πια, και σε κλουβί κανένας δε θα την κλείσει!

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Στο κλουβί με τους τρελούς.
Εκεί θέλαν να τη βάλουν προσπαθώντας να της επιβάλλουν τη δική τους γνώμη και τον δικό τους τρόπο για να ζει.
Μα αυτή λογιζόταν από μόνο της τρελή. Τρελή για ζωή! Ήθελε να ζήσει και εκεί δεν ζούσε, παρασιτούσε! Είχε χάσει το χαμόγελο της που αστείρευτο έλαμπε από όταν ήταν το κοριτσάκι του μπαμπά της! Είχε χάσει κάθε όρεξη για να κάνει οτιδήποτε. Ξυπνούσε και το μόνο που σκεφτόταν ήταν ποτέ θα νυχτώσει να περάσει άλλη μια μέρα. Άλλη μια μέρα στενάχωρη και βαριά μέσα σε ένα σπίτι που φυλακή το βάφτισε! Ένα σπίτι κλουβί! Ένα σπίτι ψυχρό και άχαρο, που η γνώμη της και η φωνή της δεν ακουγόταν γιατί σε τσακωμούς και άγρια ξεσπάσματα οδηγούσαν. Είχε φυλακίσει τον εαυτό της και μόνο μαύρο έβλεπε μπροστά της. Μαύρη ένιωθε την ψυχή της και τα σωθικά της όργανα νόμιζε πως αρρωσταίνουν.
Δεν κοιταζόταν στον καθρέφτη, δεν περιποιόταν τον εαυτό της μονάχα τον τιμωρούσε για μια επιλογή που η ίδια έκανε. Έπαιρνε το φταίξιμο της για αυτή της την επιλογή όλο πάνω της. Βαρύ και ασήκωτο φορτίο. Του μιλούσε και του έλεγε: «Μόνη σου έπεσες στα σκατά, τώρα κολυμπά!»
Συχνά έκλαιγε, κλεινόταν στο δωμάτιο να μην τη βλέπουν τα παιδιά. Και τις νύχτες το μαξιλάρι της μούσκευε και άκουγε τους αναστεναγμούς της και τα βογγητά, ξεσπάσματα της λύπης και της θλίψης της. Μόνο το μαξιλάρι και η Παναγιά που έστεκε στο εικονοστάσι δίπλα και το ένιωθε πως λύγαγε και Αυτή σαν την έβλεπε να υποφέρει. Μια μέρα όπως κοιτούσε την εικόνα της ένιωσε να της λέει: «Ο Θεός κορίτσι μου δε σε θέλει δυστυχισμένη, σήκω ξεκίνα πάλι από την αρχή! Θα τα καταφέρεις!»
Και σηκώθηκε με δυσκολία, χωρίς βοήθεια καμία, παρά μόνο στα πόδια της πάτησε και στηρίχτηκε μονάχα στην πίστη της στην ελπίδα! Με φόβους πολλούς πως δε θα τα καταφέρει, μα σαν άνοιξε την πόρτα είδε ψηλά τον ουρανό και το χρώμα του το γαλάζιο αντίκρυσε! Πόρτες άρχισαν να ανοίγουν μπροστά της και τόλμησε μια μια να της ανοίγει! Πούπουλο πούπουλο ξανάστησε τα φτερά της και πέταξε ξανά σε μια νέα Ζωή. Μια ζωή ταιριαστή στα θέλω της και στον εαυτό της! Κοίταξε πάλι τον καθρέφτη και έκανε διάλογο μαζί του ώσπου αναγνώρισε ξανά την ομορφιά της!
Πόσο όμορφη είναι η ζωή όταν δεν στην ορίζουν άλλοι! Πόσο όμορφη είναι η πλάση όλη όταν μπορείς και πετάς ελεύθερα, να ξυπνάς και οι ώρες της μέρας να μη σου φτάνουν για να δοξάσεις τη θεία ευλογία του να ζεις ευτυχισμένος! Με δυσκολίες και άγχη καθημερινά που με δύναμη και θέληση όλα ξεπερνιούνται!
Τους γόρδιους δεσμούς έλυσε και τα σκοινιά όταν κομπιάζουν ξανά, τώρα έχει μάθει με επιμονή και πείσμα να τα λύνει!
Τρελή και αλλοπαρμένη, τρελή και αδέσποτη ζει, μα σε κλουβί κανένας πια δε θα την κλείσει!