Εμείς την υπόσχεσή μας, την κρατήσαμε! Μείναμε παιδιά!
Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Κάθε Άυγουστο αφήναμε τον κάμπο με προορισμό την πρωτεύουσα και από εκεί στο νησί μια ώρα ακριβώς απόσταση με το καράβι.
Η γιαγιά ήταν πάντα χαμογελαστή στο δρόμο, η μάνα κι ο πατέρας μας έλεγαν ιστορίες που δεν είχαν γίνει ακόμη, ιστορίες που θα ζούσαμε στο νησί.
Αυτό το σπίτι διώροφο, με πολλά δωμάτια, με κήπο γεμάτο δέντρα με κατοίκους τα τζατζίκια, μεγάλη φασαρία έκαναν, αλλά μετά την πρώτη μέρα το συνήθιζες.
Ένα αρχαίο νεκροταφείο, που στο τέλος του είχε την πιο όμορφη θάλασσα, εκεί έζησα τις ομορφότερες στιγμές μου.
Λίγο παράδοξο αλλά εγώ το αγάπησα αυτό το μικρό κομμάτι του νησιού, η εικόνα αγριευτικά όμορφη, τα βράχια απότομα και κοφτερά, εκεί κολύμπησα πρώτη φορά, εκεί έμαθα να κάνω βουτιές από ψηλά.
Εκεί έμαθα να αγαπώ το κολύμπι, τη θάλασσα, τα βιβλία, εκεί έμαθα να αγαπώ κι εσένα.
Μαζί μάθαμε να κολυμπάμε με τα κύματα και κόντρα σ ‘αυτά.
Μαζί κάναμε πρώτη φορά ποδήλατο θαλάσσης.
Ζούσαμε μόνο μέσα απο τον Άυγουστο όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Μου έπιανες το χέρι και έλεγες πάμε, είτε βουτούσαμε, είτε τρέχαμε να κρυφτούμε στα βράχια για να μου πεις με ύφος σοβαρό… “Ιωάννα έχεις τα πιο ωραία μεγάλα, λαμπερά και φλογισμένα μάτια του κόσμου” εγώ ξέσπαγα σε δυνατά γέλια και σου φιλούσα τα χέρια.
Το πρώτο μας ξενύχτι στα μπουζούκια ήταν επεισοδιακό μα τόσο όμορφο, ήταν η πιο όμορφη Αυγή που έχω δει ως τώρα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά της ροδακινιάς, του αλατιού. Δε θα ξεχάσω τον ήχο της φωνής σου όταν έπεφτα στα βράχια.
Δε ξεχάσω ποτέ τα γέλια μας και τις αγκαλιές μας στα βράχια, που τα έκρυβαν όλα ακόμη και τα όνειρα μας. Κι όσες φορές με πόνεσες εκεί με γύρευες.
Από τότε επιστρέφουμε κάθε Άυγουστο στο νησί, με λίγο διαφορετική παρέα, μα αρκεί που εμείς οι δυο τηρήσαμε την υπόσχεση μας, μείναμε μαζί, μείναμε παιδιά.