Στις σχέσεις που το γυαλί σπάει, βάλε τελεία, όχι κόμμα!

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Όταν σπάσει το γυαλί δε ξανακολλάει κι αν κολλήσει δε θα ναι πια όπως ήταν πριν σπάσει.

Έτσι και η σχέση μας. Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι τη μέρα που άλλαξες. Είχες νεύρα χωρίς ουσιαστικό λόγο, μου φαιρόσουν άσχημα. Μου φώναζες, με έβριζες. Κάποιες φορές ξέσπαγα κι εγώ κι αυτό σε έκανε να νευριάζεις ακόμα περισσότερο μαζί μου.

Στην πορεία σταμάτησα να δίνω σημασία και έλεγα “της στιγμής είναι θα του περάσει.” Και σου πέρναγε αλλά μέχρι να σου περάσει εσένα εμένα η καρδιά μου περνούσε από σαράντα κύματα μέχρι να κοπάσουν οι εκρήξεις σου.

Έλεγα “δε πειράζει τον αγαπάω, όλοι έχουμε τα ελατώματά μας.” Προσπαθούσα να σε δικαιολογήσω, αλλά δε τα κατάφερνα πάντα. Κάποια στιγμή το δε πειράζει που έλεγα άρχισε να με πειράζει και να με πονάει μέσα μου η συμπεριφορά σου απέναντί μου.

Σου είπα να χωρίσουμε και έφυγα. Με αναζήτησες, μου ζήτησες συγνώμη και με αγκάλιασες.
Δε μπόρεσα να σου αντισταθώ το συναίσθημα πήγαινε κόντρα στη λογική και σε αγκάλιασα κι εγώ. Σε συνχώρησα και γύρισα πίσω. Κοντά σου. Λάθος μου.

Λίγες μέρες μπόρεσες να κρατηθείς και ξανά τα ίδια. Ξανά φωνές, ξανά βρισιές.
Το κλάμα μου πλέον ήταν βουβό. Δικό μου το φταίξιμο. Συνήθισες να μου φέρεσαι έτσι κι εγώ να μην αντιδρώ. Δεν έπρεπε να ανεχθώ τέτοια συμπεριφορά. Από την αρχή έπρεπε να είχα σηκωθεί και να είχα εξαφανιστεί από δίπλα σου χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που στη παράγραφο αυτή της ζωής μου έβαλα κόμμα εκεί που έπρεπε να βάλω τελεία και να σταματήσω τη σχέση αυτή.

Προς όλες τις γυναίκες που βιάζονται και παραβιάζεται η ψυχή ή το σώμα τους, δεν είσαι η μόνη. Δεν είσαι μόνη σου. Μην ανέχεσαι καμία άσχημη συμπεριφορά. Δεν είσαι κανενός η ιδιοκτησία. Δεν είσαι αντικείμενο. Έχεις ψυχή. Έχεις φωνή. Μίλα και φύγε από κει που δε σε σέβονται.