Πόσο μου λείπεις, να ήξερες μόνο.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Δεν θέλω να μένεις με το ζόρι.
Θέλω να θέλεις να μείνεις.
Θέλω να ασφυκτιάς μακριά μου, να μην μπορείς να αναπνεύσεις.
Θέλω το θέλω σου να είναι τόσο δυνατό ώστε να χρεώνεται η απουσία μου σαν καταιγίδα.

Το “σε θέλω” σου να το φωνάζεις δυνατά.
Σε θέλω στο σήμερα, σε θέλω στο αύριο και στο κάθε αύριο που θα ξημερώνει.

Να λες είμαι εδώ για σένα, μόνο για σένα, μόνο γιατί με θέλεις να υπάρχω, μόνο γιατί αναπνέεις να ζω, μόνο γιατί με ποθείς να αντέχω. Μόνο γιατί μ’αγάπησες να σε λατρεύω! Μόνο γιατί με λάτρεψες να σ’αγαπώ.

Θέλω τόσα να σου πω που δακρύζω όταν τα σκέφτομαι. Θέλω τόσα να χώσω μέσα στο μυαλό σου, που σταματάει το δικό μου. Να ήξερες μόνο πόσο σε θέλω.

Πόσο απεγνωσμένα σε ζητάω, πόσο μου λείπεις, να ήξερες μόνο.
Να νιώσω θέλω πολύ, να μουδιάσει το μυαλό μου από θέλω.
Θέλω το πιο δυνατό σου θέλω, τόσο δυνατό που θα διαγράψει
τα πάντα γύρω μου, μέσα μου.
Να μην νιώθω τίποτα άλλο εκτός από εσένα.
Θέλω να σου γράψω εδώ και μέρες πόσο μου λείπεις, πόσο σε θέλω, πόσο σ’αγαπώ.

Κι όμως δεν βρίσκω καμιά λέξη να συνοδεύει τα συναισθήματά μου και μένω σε άδειες λέξεις.
Είναι τόσο γεμάτη η ψυχή από σένα που νιώθω ότι θα σπάσει η καρδιά μου.
Αυτήν η καρδιά που μάτωσε όταν σ’έχασε, αυτήν που μαρτυρά κάθε μέρα την αναμονή σου.

Που έκρυψες πάλι όλη την δύναμή μου ουρανέ;
Σε ποιους ανέμους την μοίρασες πάλι;
Σε ποια σημεία του ορίζοντα να ψάξω;
Χάνω συνέχεια αυτούς που αγαπώ.
Λες και κατάρα βαριά μ’ακολουθεί.

Αγάπη αναζητούσα πάντα.
Αγάπη χαρίζω απλόχερα, με αυτήν χαμογελάω.
Όταν πάω να την ακουμπήσω όμως, χάνεται.
Δώσε μου την λησμονιά να ξεχάσω.
Να μην θυμάμαι τίποτα.