Πυξίδα σε όρισα, για να μην χάνω το δρόμο..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης

Κι αν η πυξίδα σου δεν έδειχνε τα σημεία του ορίζοντα αλλά τους ανθρώπους σου;
Κι αν ο προορισμός δεν ήταν τα μέρη αλλά οι συνταξιδιώτες; Κι αν όλα έγιναν.. Για να χαθείς, να χάσεις, και να σε ξαναβρείς;
Κι αν η Ιθάκη δεν υπήρξε αλλά υπήρξε η παρέα και η διαδρομή;

Περνάμε κομμάτι της ζωής μας, βάζοντας σημεία στο χάρτη για το “πού” ξεχνώντας το “με ποιον”. 
Χανόμαστε σε προορισμούς, σε τοποθεσίες, ξεχνώντας να το μοιραστούμε με κάποιον. 

Κι είναι μέρες τώρα που το “πού” δεν το μετράω. 
Μετράω όμως το “με ποιον”. Μετράω την παρέα και τα χέρια που ενώνονται. 
Σε βάζω σημάδι στο χάρτη μου και η πυξίδα μου γράφει (και) το όνομά σου, για να μην χάνομαι. 
Με βάζω σημάδι στο χάρτη σου.. 

Δεν με νοιάζει πού θα ξημερώσει το πρωί, με νοιάζει όμως να είσαι η καλημέρα μου. 
Δεν με νοιάζουν πια τα ταξίδια που θα κάνουμε, ούτε καν αν τα κάνουμε. 
Όταν με κρατάς αγκαλιά και μου μιλάς για τα βιώματά σου, για τη ζωή σου, για τα όνειρα που έκανες κάποτε κι ίσως δεν κάνεις πια.. αυτό είναι το δικό μου ταξίδι. 

Πυξίδα σε όρισα, για να μην χάνω το δρόμο.. σ’αυτό το ταξίδι, μέσα σου! Μαζί σου!