Πριγκίπισσα ετών 36..

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Ήσουν 12 χρονών, όταν έπαιζες στο λιβάδι με τις ανθισμένες άγριες ανεμώνες.
Θυμάσαι;
Εκείνες τις κατακόκκινες.
Πόση ζωή αλήθεια κρύβει το κόκκινο!Και εκείνες τις μωβ.
Χρώμα πένθιμο λένε.
Αλλά αλήθεια πόσο όμορφο, γεμάτο μυστήριο χρώμα το μωβ!
Ένα ανακάτεμα κόκκινου του αίματος, μαζί με μπλε του ουρανού και της θάλασσας.

Ήσουν μια πριγκίπισσα μόλις 12 χρονών.
Και ήθελες απλά να παίζεις με ξύλινα σπαθιά στο κάστρο σου, παρέα με τον αδερφό σου.
Εκείνος ήταν ο ιππότης σου και ο βράχος μέσα στην μέση του λιβαδιού, ήταν για εσένα το παλάτι σου.

Και ύστερα μεγάλωσες κάποια χρόνια.
Και ένιωσες εκείνο το πρώτο σκίρτημα στην καρδιά.
Ερωτεύτηκες, αγάπησες, πληγώθηκες, έκλαψες.
Και έπαψες να ενδιαφέρεσαι πια για το τι χρώμα έχουν οι ανεμώνες.
Έπαψες να πιστεύεις σε πρίγκιπες, ιππότες και παραμύθια.
Ήθελες μόνο να φύγει εκείνο το βάρος που ένιωθες στο στήθος και σου έκοβε την ανάσα.
Εκλιπαρούσες με λυγμούς από τον κάποτε ιππότη σου, να σου υποσχεθεί ότι αυτό θα περάσει σύντομα και θα ξανασταθείς στα πόδια σου όπως πρώτα.
Και εκείνος σε κοιτούσε.
Πώς μπορούσε με σιγουριά να σου υποσχεθεί κάτι τέτοιο;
Αλλά ήταν εκεί, δίπλα σου.
Πιστός στο βασίλειό σας να σε αγκαλιάζει, προσπαθώντας να σου απαλύνει τις πληγές.

Θυμάσαι;

Και ξαναστάθηκες στα πόδια σου.
Προχώρησες στην ζωή σου.
Ερωτεύτηκες κάποιες φορές,
αγάπησες λιγότερες.
Και έτσι πέρασαν κάποια χρόνια.
Και φτάσαμε στο σήμερα.

Πριγκίπισσα ετών 36, πληγωμένη από ακόμη μιαν αγάπη.
Απλά τώρα δεν είναι μια οποιαδήποτε αγάπη.
Είναι εκείνη που την έχεις μέσα σου σαν τη ΜΙΑ.
Ακριβώς έτσι.
Με κεφαλαία.
Έτσι νόμιζες τουλάχιστον.
Και πόσο τρώει αυτό τα σωθικά σου, αλήθεια.
Προσπαθείς να δείχνεις καλά, να μιλάς, να γελάς, να συμμετέχεις στο καθετί που συμβαίνει.
Και το κάνεις, δεν είναι ότι δεν το κάνεις..
Απλά τα βράδια όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου σου, μονάχα εσύ ξέρεις με ποια δαιμόνια παλεύεις.
Αυτή την φορά βρέθηκα εγώ στην θέση του “ιππότη”, να ψάχνεις από μια λέξη μου, ένα μου βλέμμα, την επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά.
Με έβαλες να σου υποσχεθώ ότι θα περάσει.
Εκείνο το βράδυ στην παραλία, με το ολόγιομο φεγγάρι να καθρεφτίζεται στην βρεγμένη άμμο.

Θυμάσαι;

Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι αυτό θα συμβεί σύντομα.
Ο χρόνος είναι υποκειμενικός.
Μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι εδώ!
Να σε αγκαλιάσω, όσες φορές χρειαστεί για να σου απαλύνω τις πληγές.
Να σε ακούσω, όσες φορές νιώσεις την ανάγκη να ξεσπάσεις, με τα πόδια μας βουτηγμένα στη νωπή άμμο.
Να σου κλείσω την πόρτα του δωματίου σου, όσες φορές νιώσω πως έχεις την ανάγκη να μείνεις μόνη.
Να σου αφήνω στο παράθυρό σου όποτε “πέφτεις”, ένα ζευγάρι ανεμώνες.
Παρόμοιες με εκείνες τις κόκκινες και τις μωβ.

Τις Θυμάσαι;
Ήσουν πριγκίπισσα τότε.
Θυμάσαι;
Για εμένα πάντα θα είσαι!
Να το θυμάσαι!