Πολύ μεγάλη για να μπω στη μάχη ξανά, πολύ μικρή για να παραιτηθώ απ’ όσα ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει.

Γράφει η Λιάνα

Οι δρόμοι των ονείρων μου έχουν γεμίσει εμπόδια. Και όλο κάτι μου μπλοκάρει τα σχέδια. Όλο κάτι τα ματαιώνει, ματώνει. Κι έπαψα να είμαι εγώ. Απλά με μια επίμονη παραίτηση να τολμήσω, να φωνάξω, να διεκδικήσω. Απραξία.

Λες κι έχασε η φωνή μου τον ήχο της, υπομενω να προσποιούμαι, να σωπαίνω. Κι αν στην αρχή, όλο αυτό το βρήκα βολικό, νόμιζα πως παραμεριζω αλήθειες και αποποιούμαι τις ευθύνες, τώρα μεγάλωσε και πνίγομαι.

Όμως, για πρώτη φορά, αναγνωρίζω πως φταίω για όλα. Για τη δειλία, για το κρυφτό, για τις δήθεν ειλικρινείς δηλώσεις και μια ηλίθια ανωτερότητα, που τελικά κατέληξε να φράξει και την τελευταία είσοδο στη ζωή που θα ήθελα.

Δίδασκα, θυμάμαι, εγώ ή έμπειρη πως το παν είναι η τόλμη. Πως πρέπει να ρουφάς τη ζωή ως το μεδούλι. Κι αν υπάρξει κάτι που σου συμπληρώνει χαμένα κομμάτια, οφείλεις στον εαυτό σου να το σκεπάσεις με την αγάπη σου, να το κρατάς απαλά σαν ένα εύθραυστο λουλούδι που ήρθε για να σου αλλάξει όλο αυτό το γκρίζο σου.

Τι να διεκδικήσω πια; Εκείνα που εγώ πρώτη δήλωσα ως λάθη; Να διαπραγματευτώ για το λίγο; Να αρκεστώ στα περισσεύματα; Αφού περήφανα, πριν λίγο καιρό, έβαλα την ασπίδα της άτρωτης και έθεσα – συμφώνησα με όρους, που όμως, μα την αλήθεια μου, πίστευα πως τα συναισθήματα μου μπορούσαν να διαχειριστούν.

Κι έτσι λοιπόν, εγώ ο εχθρός του για πάντα, βρέθηκα θεατής στη δική μου παγίδα και κλέβω στιγμές με εξαιρετική ευκολία.

Οι επιλογές εντέλει συγκεκριμένες και περιορισμένες.

Ή συνεχίζω να μένω ακίνητη, με την ψευδαίσθηση ότι απολαμβάνω τα λίγα, βιαστικά, βασανιστικά ή υπερβαίνω τον παράλογο τρόμο που με αφανίζει απ το προσκήνιο και γεμίζω όλον τον κόσμο γύρω μου με την πραγματικότητα μου, που διαφέρει από κάθε λέξη, σκέψη και εικόνα που έχω δώσει.

Πολύ μεγάλη για μπω στο παιχνίδι ξανά, πολύ μικρή να αρνηθώ στιγμές που μας θυμίζουν πόσα ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει.

Μάχη. Έπεται συνέχεια.