Οι λέξεις ξέρουν να αγκαλιάζουν..

Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος, που παλεύω να βάλω τις λέξεις μου σε σειρά. Ένας χρόνος με σκέψεις ατάκτως ερρημένες πάνω σε χαρτιά και άλλες φορές να βρίσκουν το δρόμο τους και άλλες τη λήθη.

Σε μια περίοδο της ζωής μου, που όλα γύρω μου άλλαζαν με μεγάλη ταχύτητα και εγώ να τρέχω να προλάβω στιγμές με ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη. Το χαρτί, το στυλό και οι λέξεις που μπαίνουν σιγά σιγά σε σειρά για να εκφράσουν εμένα, και να αγκαλιαστούν από όλους εσάς όλος περιέργως, έγιναν η ισορροπία μου με τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Κάθε φορά που λέω ότι είμαι μόνη, έρχεστε εσείς να αγκαλιάσετε αυτά που έχω γράψει και να θυμίσετε ότι δεν είμαι μόνη αλλά ούτε και η μόνη που το κάνει αυτό. Σε αυτή τη γωνιά βρήκα μια δεύτερη οικογένεια, που μου στάθηκε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου, για να μπορώ σήμερα να πω ότι αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου και ότι μπορώ να πάω παρακάτω.

Ελπίζω σε έναν ακόμα χρόνο παραγωγικότερο, δημιουργικότερο, καλύτερο και γεμάτο πιο ευχάριστες αναμνήσεις από αυτόν που έφυγε. Εύχομαι να είμαστε σε ότι και αν φέρει καλό ή κακό, γιατί όταν έχεις τους σωστούς για σένα ανθρώπους δίπλα σου τότε μπορείς να ανταπεξέλθεις σε πολλά αν όχι σε όλα. Σας ευχαριστώ όλους.