Μου χρωστάς μια εξήγηση κι εγώ σου χρωστάω ένα αντίο!

Γράφει η Νεφέλη

Θυμάσαι εκείνες τις παλιές εποχές που χανόμασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;;

Τότε που όλα ήταν διαφορετικά και ζούσαμε εσύ για μένα κι εγώ για σένα. Μετρούσαμε τις ώρες μέχρι να έρθει η στιγμή να ανταμώσουμε και πάλι. Πόση αγωνία είχα κάθε φορά αλήθεια!

Η προσμονή με έπνιγε όσο πλησίαζε η ώρα. Ήθελα να σε δω, να σε αγγίξω, να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, να γευτώ τα χείλη σου, να ακούσω την αναπνοή σου, τους χτύπους της καρδιά σου. Με έκλεινες μέσα στα δυο σου χέρια κι ένιωθα ασφαλής, σίγουρη και ευτυχισμένη.

Κι εσύ με αγάπησες. Το ξέρω. Όμως πιο πολύ από εμένα αγάπησες τους φόβους και τις ανασφάλειες σου. Πότε δεν κατόρθωσα να σε πείσω πως είμαι και θέλω να παραμείνω δική σου. Πάντα η αμφιβολία ερχόταν και τρύπωνε ανάμεσα μας με την πρώτη ευκαιρία.

Έφυγες κι εγώ δεν προσπάθησα να σε βρω. Σε άφησα να παλέψεις με ό,τι εσύ επέλεξες να κουβαλάς στις πλάτες σου αλλά και την ψυχή σου. Δεν κατάφερα να σε απαλλάξω από τις πληγές που σου χάραξε το παρελθόν .

Σαν τον κλέφτη χάθηκες μέσα στη νύχτα. Δεν είχες το θάρρος να με αντικρίσεις και να μου πεις πως φεύγεις. Αυτό με πλήγωσε. Όμως πιο πολύ με πόνεσε.

Ύστερα από τόσους μήνες που περάσανε κι αφού καταλάγιασαν οι φουρτουνιασμένες σκέψεις , κάθε φορά που σε συλλογίζομαι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.

Εμείς οι δύο έχουμε αφήσει έναν ανοιχτό λογαριασμό. Μου χρωστάς μια εξήγηση κι εγώ σου χρωστάω ένα αντίο που δεν κατάφερα πότε μου να σου πω. Όταν γίνει αυτό τότε ήρεμα και λυτρωτικά θα μπορέσω να συνεχίσω τον δρόμο μου.