Μου πέρασες κι εσύ και οι πληγές σου, «φιλενάδα μου».

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, όμως σε είχα θεοποιήσει. Κανονικά και με τον νόμο σε ακολουθούσα πιστά και απόλυτα. Φορούσα παρωπίδες και έβλεπα μόνο εσένα. Ακολουθούσα πιστά τις συμβουλές σου γιατί ήσουν η καλύτερη μου φίλη.

Δεν μπορούσα να διακρίνω το κακό που ερχότανε, ούτε τη ζήλια σου, κι ας μου χτυπάγανε όλα τα καμπανάκια του ενστίκτου μου. Ήσουν η μια και εγώ ζούσα μέσα από εσένα χωρίς να έχω βούληση, χωρίς να έχω ζωή.

Ήμουν γαντζωμένη και εξαρτημένη από εσένα. Μέχρι που με στράγγισες τελειωτικά. Απλά μια μέρα σου πέρασε και η φιλία και η πίστη. Βρήκες άλλο θύμα, ή μάλλον θύματα . Έκλαψα, έκλαψα πάρα πολύ. Έχασα τον κόσμο, δεν θυμόμουν καν πως είναι να περπατάς χωρίς ένα χέρι να κρατάς.

Μου πήρε καιρό να συνηθίσω την απουσία σου, να ξαναβρώ τα βήματα μου, να εμπιστευτώ ανθρώπους, να δω πως είναι να μοιράζεσαι. Πέρασαν μήνες, χρόνια μέχρι να μάθω να περπατάω μόνη μου, να μη χρειάζομαι στήριγμα ή κάποιον να αγκιστρωθώ. Ένιωσα τι θα πει ελευθερία, ανεξαρτησία, ελεύθερη βούληση, προσωπική ανάπτυξη , ελεύθερη κρίση, προσωπική στιγμή.

Διαλογίστηκα και κάπου τα βρήκα με τον εαυτό μου, μιας και εγώ είχα το πρόβλημα. Έβγαλα το μίσος μου για εσένα, για να βρω και πάλι την αυτοκυριαρχία μου. Μάντεψε.

Μου πέρασες. Με τον χρόνο να περνάει σε έβγαλα από κάθε κύτταρο της ψυχής γιατί μου
έκανες κακό, Μου πέρασες « φιλενάδα μου».