Μην το κρίνεις το κορίτσι με τα ροζ μαλλιά..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου 

Μια βόλτα στο παρκάκι της γειτονιάς ήταν η αφορμή για να σε συναντήσω.

Καθόσουν πάνω στο γρασίδι και χάζευες τον ουρανό. Τόσο ήρεμη, τόσο χαρούμενη, τόσο ελεύθερη. Φορούσες ένα φαρδύ μαύρο παντελόνι και μια άσπρη μπλούζα. Δίπλα σου καθόταν ένα όμορφο μικρό σκυλάκι που τριγύριζε χαρούμενο σε όλο το πάρκο. Ένα κορίτσι απλό και καθημερινό, που απλά έκανε μια βόλτα στη φύση με το σκυλάκι της. Το κορίτσι με τα πολύχρωμα μαλλιά.

Δε σε ήξερα. Σε έβλεπα πρώτη φορά στο πάρκο της γειτονιάς μας. Σε αυτό το γκέτο των δήθεν κομψών και αψεγάδιαστων ανθρώπων που ζουν στη γύρω περιοχή.

Η αλήθεια είναι ότι σε πρόσεξα για τα μαλλιά σου. Ήταν ροζ, ροζ μακριά όμορφα μαλλιά με κάτι χρυσάφι ανταύγειες που λαμπύριζαν στο φως του ήλιου.

Πόση δύναμη χρειάζεται να βγεις από τα κουτάκια τους, να ξεπεράσεις τους κοινωνικούς τους κανόνες και η βαφή που θα διαλέξεις για τον καινούργιο σου εαυτό να μην είναι μαύρο, καστανό, ξανθό η κόκκινο. Να είναι ροζ, πράσινο, μπλε. Να είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό , κάτι ξεχωριστό. Να είναι αυτό το χρώμα που χρειάζεσαι για να είσαι εσύ. Πόση ελευθερία χρειάζεται η ψυχή σου για να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και να επιλέξει αυτό που της δίνει προσωπική ευτυχία;

Σηκώθηκα να φύγω, πέρασα από κοντά σου και σου χαμογέλασα .

Γυρνώντας στο σπίτι συνάντησα μια γνωστή μου, από κείνες τις γυναίκες που νιώθουν ότι τα κάνουν όλα σωστά, τέλειες επαγγελματίες, μαμάδες, συζύγους.

«Ποια είναι αυτή με τα ροζ μαλλιά στο πάρκο της γειτονιάς μας; Σε είδα που την χαιρέτησες. Μα είναι δυνατόν; Θα γεμίσουμε κακομοίρους και ναρκομανείς εδώ τώρα; Πρέπει να ενημερώσουμε τις αρχές, εδώ παίζουν τα παιδιά μας» , είπε θυμωμένη. Αλλά ακόμα και αυτόν τον θυμό δεν ήξερε πώς να τον εκφράσει. Η μόρφωση , η κουλτούρα της, η κοινωνική της θέση δεν της επέτρεπαν να δεχτεί το κορίτσι με τα πολύχρωμα μαλλιά.

«Δεν ενοχλεί κανέναν, φαίνεται υπέροχος άνθρωπος! Εσύ κοίτα τη δουλειά σου και άφησε την ήσυχη!» είπα και έφυγα.

Δεν είχα κάτι άλλο να της πω. Η άποψη της για το κορίτσι είχε βγει. Την είχε βαφτίσει επικίνδυνη, κακομοίρα, ναρκομανή. Όλα αυτά χωρίς να της έχει μιλήσει, χωρίς καλά καλά να την έχει δει στα μάτια. Έκρινε, αποφάσισε και καταδίκασε ένα κορίτσι, ένα άνθρωπο μόνο από τα μαλλιά του. Την πείραξε η τόλμη της να είναι διαφορετική.

Πόσο κακοί μπορούμε να γίνουμε με το διαφορετικό τελικά; Πόση ζήλεια μπορεί να έχουμε για αυτόν που τολμάει να κάνει κάτι αλλιώτικο από αυτό που έχουμε συνηθίσει; Πόση αδιαφορία κρύβουμε μέσα μας για τα συναισθήματα του άλλου; Με τι ευκολία κρίνουμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου; Και αν πληγωθεί; Αν κάνουμε λάθος;

Αν στιγματίσουμε τη ζωή του; Αν η αλήθεια είναι διαφορετική από αυτό που βλέπουμε; Δεν μας αφορά! Μας νοιάζει μόνο να μην χαλάσουμε την ηρεμία μας και να μην έρθουμε αντιμέτωποι με την δυστυχία μας.

Προτιμάμε λοιπόν να προσβάλλουμε τον άλλο η να αδιαφορήσουμε γι’ αυτόν αντί να ξεκουνηθουμε λίγο από τη βολική καρέκλα της υποτιθέμενης ευτυχισμένης ζωής μας. Να κοιτάξουμε και λίγο δίπλα μας και να απολαύσουμε όλες τις μορφές της ζωής που μπορούν να μας δω το ελιξίριο της προσωπικής ευημερίας. Να αναρωτηθούμε τελικά εμείς έχουμε βρει την ισορροπία που χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά, ζούμε αληθινά η ξεγελιομαστε με ψέματα;

Το κορίτσι με τα ροζ μαλλιά δεν ξαναήρθε στη γειτονιά μας. Ίσως η επόμενη που σταμάτησε μετά από μένα η γνωστή κυρία να έπεσε στην παγίδα της και να την έδιωξαν μαζί. Ίσως απλά να μην ένιωθε καλά εκεί, να ήταν πολύ η μαυρίλα που σκόρπισαν οι ανασφάλειες των άλλων και να μην την άντεχε η δικιά της ελευθερία.

Πόσο σημαντικό είναι τελικά για τον εαυτό μας να κάνουμε αυτό που πραγματικά γουστάρουμε; Γιατί αρέσει σε μας! Δεν ενοχλεί κανέναν, δεν αγγίζει κανενός τη ζωή , απλά δίνει φτερά στη δικιά μας ψυχή!

Πόσο θα ήθελα να σε ξαναέβλεπα εκεί, να σε άκουγα, να σε καταλάβαινα, να σε έκανα φίλη μου.

Ελπίζω να μην άκουσες, να μην συνάντησες και να μην συναντήσεις ανθρώπους μικρούς, ανθρώπους κακοπροαίρετους, ανθρώπους του φαίνεσθαι που θα σε κρίνουν χωρίς καν να σε γνωρίσουν.

Το χαμόγελο που μου έστειλες ταίριαζε άψογα στο ροζ των μαλλιών σου και τα μάτια σου φώτιζαν σαν τις χρυσάφι ανταύγειες σου.

Κρίμα για όσους δεν μπόρεσαν και δεν θα ανοίξουν ποτέ τα μάτια τους να το δουν.