Μεταξύ μπόρας και ξαστεριάς, σου χρωστάς να ζήσεις μια ζωή!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Και ερωτεύεσαι. Και αγαπάς. Προχωράς και ξεκινάς ξανά από την αρχή. Και πέφτεις και σηκώνεσαι ύστερα από λίγο! Σε ερωτεύονται. Αγαπιέσαι. Σε προδίδουν και σε αφήνουν μόνο σε κάποιο δρόμο, να περπατάς και πάλι μόνος σου, χωρίς ελπίδα, αλλά πάλι ξανά βρίσκεις το μονοπάτι σου. Ακολουθείς ξανά τα βήματα σου, και φτάνεις εκεί που είχες μείνει, στο στόχο σου τον αρχικό κοιτάζοντας για μια ακόμη φορά και πάλι μπροστά!
Πληγώνεις, σε πληγώνουν. Αναρωτιέσαι, συμβιβάζεσαι, υποκύπτεις, τολμάς, καμία φορά μένεις στάσιμος, δε δράση, αφουγκράζεσαι και περιμένεις. Χάνεις ακόμα και το σκοπό σου, τα όνειρά σου, τα καλά κρυμμένα μυστικά σου από κάποιον που ήθελε το κακό σου! Δε τα παρατάς . Σκορπίζεσαι, αναλώνεσαι, φθείρεσαι στη ρουτίνα, ακολουθείς τη μάζα και πάλι στο τέλος κάτι στραβώνει.
Η ισορροπία σου τραντάζεται, κλονίζεται για λίγο. Αμφιβάλεις ακόμα και για τους ίδιους σου τους ανθρώπους που έχεις μοιραστεί μαζί τους τα πάντα! Μισείς, φωνάζεις, κλαις και οδύρεσαι κατηγορώντας πάντα μια μοίρα και ένα πεπρωμένο που σε έφερε μέχρι εκεί.
Έτσι είναι όμως φίλε μου η ζωή! Από τη μια μπόρα και από την άλλη ξαστεριά. Από τη μια μαύρο και από την άλλη άσπρο. Στη μπόρα μείνε ψύχραιμος, κάνε υπομονή να περάσει και στη ξαστεριά βγες ξανά στο δρόμο και προχωρά!
Μείνε ελεύθερος, ακόλουθα το πνεύμα σου, ανέπνευσε, εμπιστευτούμε, σκέψου θετικά και η ζωή θα παίρνει και πάλι τη γεύση που της δίνεις!
Όταν εσύ της χαμογελάς βγαίνει ο ήλιος και όταν κλαις έρχεται η καταιγίδα. Τα πάντα είναι δρόμος. Ακόλουθα τον , βρες τη χρυσή τομή και πορεύσου, ότι και να γίνεται εσύ συνέχισε να προχωρά!