Κλείνω όλους τους δρόμους που μπορούν να σε οδηγήσουν σε εμένα

Γράφει η Λιάνα

Το πιο τρομακτικό απ’ όλα όσα έζησα μαζί σου είναι πως αυτή τη φορά, στο παραμύθι σου, έκανες τον δράκο να μοιάζει με μένα. Είχε κάτι απ’ τις εμπειρίες μου, μίλαγε με τις δικές μου απόψεις, μοιραζόταν περίτεχνα τους φόβους μου. Και ταυτίστηκα, αφέθηκα, πίστεψα…

Κι έτσι, βήμα βήμα, μπήκα σε ένα ατελείωτο ρίσκο. Ξόδεμα ψυχής, δυνάμεων, πιστεύω. Τζογάρισμα αντοχής και ορίων. Και σε κάθε κλείσιμο ενός ακόμα χαμένου παιχνιδιού σου, βρισκόμουν απ ‘ την αρχή χρεωμένη και μόνιμα με άδικο. Εγώ ή εγωίστρια, η σκληρή… Κι εσύ το θύμα…

Πόσα άλλοθι δε βρήκα για να δικαιολογώ κάθε παραλογισμό σου; Πόσες δικαιολογίες δεν είπα στον εαυτό μου, όταν κάθε νύχτα μέτραγα απώλειες και θλίψη; Έβαλα μπροστά την αγάπη, τη φιλία, τη βοήθεια. Γέννησα νέους λόγους για τους οποίους αξίζει να μένεις κοντά στον άλλον. Έβρισκα τρόπους να κρατάω το μυαλό μου προσηλωμένο στο να σε σώσω τελικά από τι; Από εσένα τον ίδιο..

Και κάπου εκεί, όταν απρόσμενα, παράλογα, πονηρά και σκληρά με άφησες εκτεθειμένη παντού, για να τρέξεις άλλη μια φορά γύρω από ένα φανταστικό φως, σαν εκείνες τις πεταλούδες που καίγονται μέσα στη νύχτα, όλα μου τα συναισθήματα έγιναν οργή. Οργή για όσα έχασα, για το πισωγύρισμα που έκανα εξαιτίας σου. Οργή για τα ψέματα που γεμίζουν ολόκληρους τόμους, για τις κουβέντες τις γεμάτες ταπείνωση, για το φόβο που ένιωσα μέσα στα ξεσπάσματα σου.

Κι έφυγα τρέχοντας. Ξέροντας πως έχω μπροστά μου έναν καινούργιο Γολγοθά, μέχρι να καταφέρω να επιστρέψω στη ζωή μου. Μέχρι να ξαναβρώ τα βήματα μου. Και να ξαναγαπήσω τη μοναξιά μου κι εμένα την ίδια.

Θα ήθελα για μια και πρώτη φορά στην πορεία μου να σε δω κάποιον να μετανιώνει, να υποφέρει. Να έβρισκα τη δύναμη να εκδικηθώ, που όλες σου τις εμμονές τις ξέσπασες πάνω μου. Μα η μπέσα μου και η αυτοεκτίμηση μου, δε με αφήνουν να σε κεράσω έστω λίγη από την πίκρα που μου έδωσες.

Σε χαιρετώ λοιπόν. Και διπλοκλειδώνω κάθε πόρτα και παράθυρο που θα μπορούσαν να σε οδηγήσουν ξανά στον κόσμο μου. Τραβάω κατακόκκινες γραμμές, σε κάθε ανάμνηση, γκρεμίζω κάθε υποψία όμορφης στιγμής και τις θάβω κάτω από όλη αυτή την υποκρισία σου. Κι αν ποτέ η μορφή μου περάσει απ το μυαλό σου, αν ακούσεις τα λόγια μου στις σκέψεις σου, αν νοσταλγήσεις εκείνη τη γαλήνη που πέρασες στον κόσμο μου, μην τολμήσεις να εμφανιστείς μπροστά μου. Δε με σεβάστηκες ποτέ!