Καλή η μοναξιά, μα σαν το “μαζί”, δεν έχει!

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Καλή και η μοναξιά, δε λέω. Το έχω πει πρώτη έξαλλου. Περνάω όμορφα και μόνη μου. Ζητάω την μοναξιά και τη χρειάζομαι για να μπορώ να κάνω ένα restart στην ζωή και την καθημερινότητα μου.
Μα σαν το μαζί δεν υπάρχει. Αυτό το μαζί, αυτός ο άνθρωπος λιμάνι. Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί του.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνον που ενώ είσαι μαζί του είσαι ελεύθερος να τσαλακωθείς, να έχεις συναισθήματα, να μην είσαι αγγούρι.
Με εκείνον που απλά μπορείς να κάνεις τα πάντα, άνετα, χωρίς να σε νοιάζει η εικόνα σου, το πώς θα δείξεις. Είσαι αυθεντικός, γιατί ο άνθρωπος εκείνος είναι αυθεντικός.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να φεύγεις από το Κουκάκι, ζαλισμένος από τα ρακόμελα, να καβαλάτε παρέα μια μηχανή και να καταλήγετε στο Λυκαβηττό να πίνετε μπύρες και να γελάτε μέχρι το ξημέρωμα.
Δεν χωράει καμία τυπικότητα στον ερωτισμό και το πάθος ανάμεσα σας.
Ζηλευτός είναι ο τρόπος που κοιτιέστε. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι είστε. Αν είστε, φίλοι, εραστές, ζευγάρι, παντρεμένοι, παράνομοι εραστές.
Κι αυτό είναι το πιο όμορφο συναίσθημα. Είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.
Να βρίσκετε ανθρώπους αυθεντικούς, που μαζί τους θα ζείτε τη ζωή σας, ελεύθεροι άνετοι χωρίς παραλογισμούς.