Κάθε μέρα όλα ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά..

Όταν κοιτώ τον ουρανό, τα σύννεφα, τ’ αστέρια, το φεγγάρι σκέφτομαι πόσο απέραντος είναι αυτός ο κόσμος κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν σταματά να με εκπλήσσει! Κάθε μέρα, όλα είναι ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά! 

Μ’αρέσει να κοιτάω ψηλά στον ουρανό και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Πόσο υπέροχο είναι που όσα σύννεφα κι αν έχει, κάποια στιγμή φεύγουν και ο ήλιος ξεπροβάλλει ξανά;
Αν έχει τη δυνατότητα να το κάνει η φύση, τότε και εμείς μπορούμε, σκέφτομαι.

Κάπως έτσι παίρνω κουράγιο και συνεχίζω να βλέπω ψηλά. Τα σύννεφα τα έχουμε ανάγκη, μα χρειάζεται να ξέρουμε να τα διώξουμε.

Κι αν ποτέ βρεθούμε μόνοι μπροστά σ’αυτά τα σύννεφα και αντιμετωπίσουμε βροχές και καταιγίδες, πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως μόνοι μας θα κάνουμε τεράστιο βήμα να φέρουμε το ουράνιο τόξο και θα τα καταφέρουμε.

Η δύναμη πηγάζει πάντα από μέσα μας, πάντα υπάρχει, αλλά θέλει σκληρή προσπάθεια να βγει στην επιφάνεια! Όταν όμως βρούμε το θάρρος δεν υπάρχει γυρισμός. Θα γινόμαστε όλο και πιο δυνατοί, όλο και πιο ικανοί να αντεπεξέλθουμε.

Κάπως έτσι μέσα από την πορεία μας στα σύννεφα μαθαίνουμε να αγαπάμε και να εξελισσόμαστε. Να αγαπάμε τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας. Τις δικές μας και τις δικές τους φουρτούνες. Και να πορευόμαστε μαζί και να απολαμβάνουμε και τις δύσκολες και τις εύκολες διαδρομές.

Στα δύσκολα να πολεμάμε μαζί και στα εύκολα να γελούμε με τη ψυχή μας.

Να ψάχνουμε την Ιθάκη μας κερδίζοντας λάφυρα από κάθε  εμπόδιο που μπαίνει στο δρόμο μας…