Θα είμαι όσα δεν τόλμησες να ζήσεις

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Μια λέξη γραμμένη σε ένα χαρτί. 
Μια λέξη χωρίς υπεκφυγές και υπονοούμενα. 
Ξεκάθαρη όπως κι ό,τι υπήρξες για εμένα. 
“Φεύγουμε”. 
Τίποτα παραπανήσιο, τίποτα περιττό σε μια λέξη που έκλεινε όλα όσα ζητούσες μέχρι τότε και προφασιζόσουν πως δεν ρίσκαρα να τολμήσω. 

Και τώρα, στεκόμαστε εδώ, εσύ απέναντι από εμένα, και τα μάτια σου εστιάζουν παντού, εκτός από τα δικά μου. 
Γιατί μάτια μου; 
Τι φοβάσαι;
Φοβάσαι πως θα δεις πως θα είμαι για πάντα η απόφαση που δεν τόλμησες; 
Τρέμεις να κοιτάξεις πώς θα ήταν η ζωή σου, αν αντί να λες πολλά έκανες έστω κι ένα βήμα από εκείνα που με τόση ψεύτικη αυτοπεποίθηση δίδασκες; 
Ναι, κοίτα με. 
Έλα να θυμηθούμε εκείνο το βράδυ το τελευταίο ή μήπως δεν τολμάς ούτε στην μνήμη σου να το ξαναζήσεις; 
Φόβος; Απουσία; Δειλία; 
Ποια λέξη θα διάλεξες; 
Α, ναι! “Δεν νιώθω έτοιμη” το βάφτισες και το έβαλες στα πόδια με όχημα τις ανασφάλειες σου. 
Θες να σου πω μια αλήθεια που δεν ξέρεις, τώρα που πέρασε ο καιρός; 
Κι εγώ φοβόμουνα. Κι εγώ είχα ανασφάλειες. 
Όμως το πόσο σε ήθελα, το πόσο σε αγαπούσα ήταν απείρως μεγαλύτερο από κάθε φόβο και κάθε ανασφάλεια. 
Πίστευα σε εσένα, σε εμάς και στα μεγάλα λόγια σου κι ήμουν έτοιμος να βουτήξω στο βυθό κι ας μην ήξερα κολύμπι. 
Τόσο πίστευα σε εσένα. Τόσο πίστευα εσένα. 
Και τώρα; 
Τώρα κοιτιόμαστε κι εσύ έχεις μερικά ακόμα μεγάλα λόγια να ψελλίσεις αλλά για να τα πεις, θα πρέπει να ξεκινήσεις από μια φράση που δεν έμαθες ποτέ να ξεστομίζεις, μικρή μου. 
“Συγγνώμη..”
Κι έτσι σιωπάς. Κι έτσι θα παραμείνω το παραμύθι που δεν τόλμησες να ζήσεις. Το χέρι που δεν κράτησες για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια μαζί. 
Η θάλασσα που δεν κολύμπησες. 
Πώς το έλεγες; 
“Όλα ή τίποτα” ήταν το motto σου, θυμάσαι; 
Τίποτα, σε βάπτισα εγώ!