Θέλω να παγώσει ο χρόνος, στην τελευταία αγκαλιά που δώσαμε.

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής

Δεκέμβρης, γεμάτος ενοχές για το εάν προσπάθησα, για το εάν προσπαθώ αρκετά. Για το εάν στα «εδώ» σου, ήμουν εκεί, παρών. Θα ‘θελα να ήξερες, να μάθαινες με κάποιο τρόπο, πόσο ανυπόφορο γίνεται το ερωτικό συναίσθημα, όταν κρατιέται χέρι-χέρι με απανωτές ήττες. Θα ‘θελα να μπορούσες να δείς, να ακούσεις πως ουρλιάζει η καρδιά μου, δίπλα στους στολισμένους δρόμους, τις νύχτες. Πόσο πηχτό είναι το σκοτάδι της μοναξιάς και με πόσες λειψές ανάσες ξεγελάω το κορμί μου, να το κοιμίσω όταν μπαίνω σπίτι.
Δεν αντέχω, μου λείπουν τα χέρια σου. Μου λείπουν πολύ, αλήθεια. Δεν αντέχω σ’ άλλα δήθεν χέρια να ψάχνω τα δικά σου. Δεν μπορώ με όλα εκείνα τα γελοία ζευγάρια, που δεν ξέρουν που πάνε και τι παλεύουν να σώσουν. Δεν αντέχω τον γιορτινό καθωσπρεπισμό τους. Δεν αντέχω άλλο τις υπεραναλύσεις κι όλο εκείνο τον ψευτο-εγωισμό που κουβαλάνε. Εγώ έχω μάθει να εκτίθεμαι, τι γυρεύω μ’ αυτούς; Έχω μάθει να πέφτω με τα μούτρα όταν ερωτεύομαι και να γυρίζω κι απ’ την άλλη, έως ότου να γδαρθεί κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τι γυρεύω μ’ αυτούς;
Θέλω να έρθω, να σε ψάξω κι όπου βγεί… αλλά ποτέ δεν θα είναι σωστός ο χρόνος. Ποτέ.
Παλεύω καθημερινά να μην σ’ ερωτευθώ κι άλλο, όμως είμαι στο όριο να ερωτευθώ ακόμη και τις «άμυνές» σου. Όλα εκείνα τα «όχι» με τα οποία οπλίζεις τα χείλη σου κάθε φορά. Ναί, νομίζω τα αγαπάω πλέον τα όχι σου… Τα έχω κάνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου, άλλωστε.
Δεν θέλω ν’ αλλάξει αυτή η χρονιά. Θέλω να παγώσει στην τελευταία αγκαλιά που δώσαμε. Τότε που δεν μιλούσες, γιατί πολύ απλά δεν χρειαζόταν. Τότε που μου ήταν πολύ εύκολο να καταλάβω, τι θέλουν δυο χέρια που μόλις κρέμασαν την τελευταία τους πνοή, στο λαιμό μου. Ξέρω τι ήθελαν, ξέρω τι θέλεις. Το χρόνο ψάχνω, να μου κλείσει το μάτι…