Η παράσταση ξεκινά. Παρακαλώ απενεργοποιήστε τα συναισθήματά σας.

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Η ζωή κυλά. Η καθημερινότητα σε παρασέρνει. Όλα αρχίζουν και μπαίνουν σε μια τάξη. Κλείνεις τα κεφάλαια στην ζωή σου. Τα ταξινομείς με μεγάλη ακρίβεια στα κουτάκια του μυαλού σου. Έχεις την τέλεια εικόνα. Μια χαλαρή, ευτυχισμένη καθημερινότητα, μια επιτυχημένη δουλειά, μια κοινωνική ζωή που πολλοί θα ζήλευαν. Μα κάτι λείπει. Κάτι μέσα σου δεν κομπώνει.

Ένα βράδυ πίνεις πολύ. Χωρίς να το καταλάβεις καταλήγεις να είσαι στο πάτωμα, στις 5:00 το πρωί με ένα ποτό κι ένα τσιγάρο στο χέρι. Προσπαθείς να γεμίσεις το κενό. Αυτό το κενό που έχεις πείσει τον εαυτό σου πως δεν θα έπρεπε να έχεις. Κι όμως εκείνη την στιγμή, η ζάλη από το ποτό εξαφανίζει κάθε φίλτρο προστασίας που έχει δημιουργήσει η καρδιά σου και τότε όλα είναι ξεκάθαρα.

Σου λείπει. Σου λείπει πολύ. Αναρωτιέσαι, πως είναι δυνατόν μετά από τόσο καιρό. Όλο αυτό το διάστημα ήσουν καλά. Ήσουν ή απλώς προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου;

Εκείνη την στιγμή, εκείνο το ξημέρωμα που η καύτρα από το τσιγάρο φώτιζε το πρόσωπο σου και το αλκοόλ έκαιγε, με κάθε γουλιά, τον λαιμό σου, κατάλαβες τα πάντα.

Όσο κι αν αγνοούμε μια ανοιχτή πληγή εκείνη θα συνεχίσει να αιμορραγεί. Θέλει χρόνο και φροντίδα για να κλείσει, να επουλώσει. Ακόμα και τότε όμως θα αφήσει πίσω της ένα σημάδι. Ένα σημάδι που θα σου θυμίζει πάντα την προέλευση του. Θα σου θυμίζει τον πόνο, τα δάκρυα και τις σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό σου. Η διαφορά είναι πως τότε όλα αυτά θα είναι αναμνήσεις. Η ανάμνηση του πόνου που πέρασε επάνω από την καρδιά σου, που την ποδοπάτησε.

Ο ήλιος άρχισε να προβάλει σχίζοντας τον ορίζοντα με την πορφυρή του λάμψη. Εσύ εκεί ακόμη, στο πάτωμα. Καταχωνιάζεις βιαστικά τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου στο πιο σκοτεινό και βαθύ σημείο του μυαλού σου.

Δεν θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου ούτε λεπτό. Φοβάσαι. Φοβάσαι πως το πρόσωπο του θα ξεπροβάλει, μόλις το αποπνικτικό μαύρο πέσει μπροστά σου.

Φοράς το ευτυχισμένο προσωπείο σου. Άλλη μια μέρα, άλλη μια παράσταση, που πολλοί θα δουν, μα ελάχιστοι θα καταλάβουν, τι γίνεται μόλις πέσει η αυλαία. Είναι αλήθεια τελικά. Είσαι ο κύκλος που ξέχασα να κλείσω κι αυτό γιατί εμπόδιο μπαίνει η καρδιά μου. Δεν πειράζει, προτιμώ να την ξεριζώσω για ακόμη μια φορά.

Μα να ξέρεις κακία δεν σου κρατώ. Τώρα ξέρω, το βλέπω. Μια ψυχή πονεμένη ήσουν κι εσύ που φορούσες το προσωπείο σου. Δεν πειράζει, , άλλωστε δεν έχει απομείνει τίποτα από εμάς, ούτε καν τα παρατσούκλια μας στο messenger. Έτσι δεν είναι μάτια μου; Θέλω να ξέρεις κάτι. Θα σε κρατώ πάντα δίπλα στην καρδιά μου σαν το πιο πολύτιμο μου φυλακτό.

Η παράσταση μας κι απόψε ξεκινά. Παρακαλώ απενεργοποιήστε τα συναισθήματα σας!