Η ευτυχία μου, θα είναι η καλύτερη εκδίκηση..

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Πόνεσα πολύ. Έκλαψα, χτυπήθηκα, έφτασα πάτο. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που τον ένιωθα να μου καίει το κορμί. Με κατέστρεψες. Ένα μονάχα θα ήθελα, εκδίκηση.
Όχι, μη φοβάσαι, δεν θα σου κάνω κακό, πώς θα μπορούσα άλλωστε; Η εκδίκηση που θα πάρω θα σε πονέσει περισσότερο, πιο βαθιά, θα νιώσεις όπως ακριβώς ένιωσα κι εγώ εκείνο το βράδυ.
Εκείνο το βράδυ που η ανάσα δεν υπήρχε, που το οξυγόνο έδωσε τη θέση του στον καπνό των τσιγάρων.
Έτσι θέλω να νιώσεις. Θέλω να με δεις ευτυχισμένη, όπως είμαι τώρα. Να γελάω, να μιλάω, και να χαίρομαι. Θέλω να δεις πως είμαι μακριά σου. Θέλω να δεις, πως τα μάτια μου τώρα πια χαμογελούν, πως η ζωή χώρια σου συνεχίζεται.
Θέλω να δεις την εκδοχή του εαυτού μου, που δεν μπόρεσε ποτέ να υπάρξει με εσένα. Για μένα αυτή θα είναι η καλύτερη εκδίκηση. Όταν θα πας στο σπίτι εκείνο το βράδυ, θα καθίσεις στο μικρό καφέ διθέσιο καναπέ σου, ανοίξεις το κινητό και ξέθαψες όλα όσα με θυμίζουν.
Αυτή θα είναι η εκδίκηση μου, να ανοίξω την πληγή που έχεις την καρδιά σου. Ίσως τότε καταλάβεις, έστω και στο ελάχιστο πως μπορεί να ένιωσα εγώ, πόσο μπορεί να με πλήγωσες.