Εσένα καρτερώ..

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Μέσα στα κύματα αναβάτης δεινός και εκείνη θαυμαστή οπαδός του.
Μέσα στην ομίχλη της ζάλης εκείνη καρτερεί τα ασήμαντα σημαντικά.
Έλα και πάρε με απο εδώ, μονολογεί δακρυσμένα από πόθο.
Έλα αγαπημένε μου, άλλο μην αργείς.
Δεν αναζητώ κανέναν. Εσύ, εσένα, μονάχα εσύ είσαι ο ήλιος που φωτίζει τις αιώνιες στιγμές της υπακοής.
Εσένα καρτερώ, αμήχανο λουλούδι στα άδυτα της δικής σου μορφής.
Στα πέταλα της δικής σου ψυχής ιχνηλάτης εγώ, μία παρουσία μοναδικότητας πια. Ανάμεσα στα αγκάθια της μουσικής, εγώ φέρνω στην ποδιά μου μηνύματα του ουρανού. Εκείνα που σε αγγίζουν φλογερά, στην καρδιά.
Εκείνα που παρακαλούν να πιαστούν υπνοβάτες στου ουρανού σου τα λημέρια.
Για εκείνα εγώ καρτερώ. Λαχταρώ.
Κάνε με δική σου φωνάζω, μπας και η ηχολαλιά εισακουστεί στα τύμπανα ακονισμένων φρουρών.
Θεέ μου, παρακαλώ, το αιώνιο μήνυμα ψυχής να εισακουστεί.
Αρκετά πια, ο καιρός είναι ώριμος πια να πέσει στα χώμα και να δώσει ζωή.
Πάθος με πάθος.
Ζωή με ζωή.
Πάθος με έρωτα.
Ουρανία μέθη με γήινη φθορά.