Εμείς οι δυο, κάναμε την αμοιβαία αγάπη υπόθεση απλή, έτσι όπως μας αξίζει!

Γράφουν η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου και ο Τριστάνος

Κάποιοι θεωρούν τον έρωτα και την αγάπη δύσκολη υπόθεση. Μία εξίσωση για μυαλά δυνατά και λύτες ικανούς, που για να βγει πετυχημένη, πρέπει να γεμίσεις έναν μαυροπίνακα με αριθμητικούς τύπους.

Άλλοι λένε ότι είναι μία ουτοπία που σιγά – σιγά έχει χαθεί στις μέρες μας και παραμένει μόνο σε κάτι παραμύθια, που διαβάζαμε μικροί και σε κάτι άλλα, που σερβίρονται και τώρα που μεγαλώσαμε.

Εμείς οι δυο όμως, κάναμε τον έρωτα απλή υπόθεση. Πετάξαμε έξω το παρελθόν – διότι αυτό συνέβη πριν γνωριστούμε και δεν αφορά κανέναν απ’ τους δυο μας.

Κλείσαμε τα αυτιά σε παράφωνες σειρήνες, που μάντευαν δήθεν το κακό “παραπέρα μας”, που προμήνυαν τάχα μου, άλλη μία προδοσία.

Όταν σε είδα είπα: “αυτή θα είναι η γυναίκα μου”. Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα, ότι θα είμαι μόνο για σένα και απλά το εννοούσα και δεν χρειάστηκε να υποσχεθώ τίποτα άλλο, ούτε να ορκιστώ πουθενά. Ήταν η αλήθεια της ψυχής μου.

Δεν έψαχνα το τέλειο – το ιδανικό, αλλά τελικά έψαχνα εσένα! Ήθελα μόνο να σε αγκαλιάζω και να χάνομαι στα μάτια σου και στη μυρωδιά σου.

Δεν κράτησα καμία πισινή για ασφάλεια. Σου δώθηκα ολοκληρωτικά. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος…απλά υπήρχε. Ζούσαν, γελούσαν, εργαζόντουσαν, μου μιλούσαν και η ζωή συνεχιζόταν κανονικά, όμως ο δικός μου κόσμος, ήσουν εσύ. Ολόκληρη και ολόκληρος δικός σου και αυτό με δυνάμωνε, με δικαίωνε κάθε βράδυ.

Άνοιξα την ψυχή μου και παρέθεσα μπροστά σου όλο μου τον εαυτό, με τα καλά του και με τα στραβά του. Δεν έκρυψα τίποτα και δεν υποσχέθηκα κάτι παραπάνω απ’ όσα θα μπορούσα να σου δώσω. Στα έβαλα εκεί εμπρός σου. Ξεγυμνώθηκα για να ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις, χωρίς φόβο, αλλά με ένα πάθος που ακόμη δεν έχω εξηγήσει μέσα μου.

Και ξέρεις κάτι; δεν με νοιάζει. Μου ήταν τόσο φυσιολογικό όλο αυτό, αφού πλέον ήμασταν “ένα” και δεν γίνεται να έχεις μυστικά από τον εαυτό σου!

Ήθελα απλά να τρέφομαι από την σάρκα σου και να ξεδιψώ από το νέκταρ σου. Να αναπνέω από την ανάσα σου και να μπερδεύομαι στο βλέμμα σου. Να σε νιώθω δίπλα μου σχεδόν συνεχώς, να σε νοιάζομαι.

Να ακροβατώ ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο, σε μια ζωή ταξίδι, διαδρομή για δύο, για σένα και μένα.

Να ανακαλύπτω κάθε μέρα μία διαφορετική πτυχή του εαυτού μου, να γίνομαι η καλύτερη εκδοχή του, δίπλα σου, για σένα – με σένα.

Δεν εξηγήσαμε τον έρωτα, δεν τον αναλύσαμε, δεν τον φοβηθήκαμε…απλά τον ζούμε. Κι έγινε η ομορφότερη κορφή που κατακτήσαμε!

Και συνεχίζουμε, σε πείσμα των καιρών που ζούμε, σε πείσμα μιας μίζερης εποχής που φοβάται ακόμη και τη σκιά της.

Μαζί σου έμαθα να ζω, να αναπνέω ελεύθερα, να χαίρομαι ξανά.

Ξημερώνω και χαμογελώ χωρίς λόγο, γιατί ξέρω ότι κάπου υπάρχεις και με σκέφτεσαι. Με περιμένεις να φανώ, σε χρόνους που μετρούν διαρκώς αντίστροφα, έως το επόμενο μαζί.

Κάτι ώρες με τρομάζει όλο αυτό που ζούμε. Αγγίζει το τέλειο “θέλω”, στην κάθε μέρα μου. Φαίνεται ουτοπικό, προκλητικό σχεδόν, στη γκρίνια και τη μοναξιά γύρω μου!

Είσαι και γίνεσαι η πρώτη μου σκέψη το πρωί, η τελευταία μου το βράδυ και αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς, σε κάθε επόμενο “τώρα”, σε κάθε μου ανάσα.

Φοβάμαι ότι είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πες μου “να μη φοβάμαι”, σε παρακαλώ…

Συνήθισα βλέπεις τόσα χρόνια να συμβιβάζομαι, να παλεύω, να νικάω και να χάνω – κυρίως αυτό το τελευταίο – και να υπολογίζω τις απώλειές μου σαν παράσημα.

Περισσότερες μάχες και ήττες παρά χαμόγελα και “ζωής απλωσιά” μετρούσα ως τώρα και δεν ήθελα να είμαι καλή στην αριθμητική, ήθελα απλά να σταματήσω να ακυρώνομαι!

Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ, με μιαν αγκαλιά ανοιχτή, με μια παραδοχή απόλυτη.

Στα σημάδια μου, στις πληγές μου, στα “γιατί” μου, ακόμη και στα “όχι” – που τόλμησα μαζί σου να τα ξεστομίσω, να τα ακούσω, να προσπαθήσω αρχικά να μας φρενάρω – για φαντάσου.

Χώθηκα όμως στην αγκαλιά σου, ξέχασα τα πάντα, ξέχασα ποια είμαι, αλλά δεν με ένοιαζε. Ένιωθα απόλυτα ασφαλής!

Πώς τα έχουμε καταφέρει έτσι εμείς οι δύο, μου λες;
Πώς κάναμε την αγάπη – αυτή την έννοια που τόνοι μελάνια χύνονται και παραμένει ανεξήγητο φαινόμενο – απλή υπόθεση για δύο;

Με μια ματιά, με ένα φιλί, ένα χάδι και ένα χαμόγελο.
Δικό σου, δικό μου, δικό μας.
Και όλα τελικά εξηγούνται.
Και όλα είναι, όπως πρέπει να είναι.
Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς υπόνοιες, χωρίς κάτι που να μοιάζει με ζωή.
Θέλω να μείνεις, θέλω να τα καταφέρουμε!
Και να γίνει.
Το αξίζουμε και οι δυο!