Εγώ εδώ. Εσύ εκεί. Και τι κάνουμε γι’αυτό;

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Εγώ εδώ. Εσύ εκεί.
Και στο ενδιάμεσο κάποια χιλιόμετρα να γεμίζουν τα κενά ανάμεσά μας.
Έξω εγώ. Μέσα εσύ.
Και στον αέρα γνώριμα αρώματα να υπενθυμίζουν σιωπηλά τις απουσίες.
Ήλιος εγώ. Φεγγάρι εσύ.
Και μόνο ξημερώματα να μοιραζόμαστε τον ίδιο Αυγερινό.

Ναι εγώ. Όχι εσύ.
Και κάποια “ίσως” να μας αρκούν για να γεμίζει η καρδιά από έρωτα.
Καλημέρα εγώ. Καληνύχτα εσύ.
Και κάτι ρολόγια απέναντί μας, μόνο να μαρτυρούν πόσο γρήγορα χανόμαστε.

Δεν φεύγω. Και δεν φεύγεις.
Μα αφήνουμε να περνούν οι μέρες ίδιες.
Ελπίζω και δεν ελπίζω.
Περιμένεις και δεν περιμένεις.
Σε θέλω και δεν σε θέλω.
Με αγαπάς και δεν με αγαπάς.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Εγώ εδώ. Εσύ εκεί.
Και ανάμεσά μας ένα κενό να μεγαλώνει.
Ένα “ίσως” που και που να μας κάνει να νομίζουμε πως ζούμε ξανά.
Μια καλημέρα να γίνεται ρουτίνα.
Και εκείνο το αστέρι να παραμένει στην θέση του, αργοσβήνοντας μέρα παρά μέρα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Εγώ εδώ. Εσύ εκεί.
Και ανάμεσά μας μια νοητή γραμμή να χωρίζει τις ζωές μας.
Ένας χρόνος που τρέχει.
Στιγμές που δεν μοιραζόμαστε.
Αναμνήσεις που ξεθωριάζουν.