Δεν το φαντάστηκες ποτέ αγάπη μου, πως θα σε ξεπερνούσα;

Γράφει η Νεφέλη

Ναι εγώ είμαι! Μη με κοιτάς με βλέμμα γεμάτο απορία. Δεν σε γελούν τα μάτια σου. Απίστευτο ε;

Δεν το φανταζόσουν πότε πως θα κατάφερνα τελικά όχι μόνο να σε ξεχάσω και να σε ξεπεράσω αλλά και να γίνω πολύ, μα πολύ καλύτερη από εσένα.

Όμως τι πάω να συγκρίνω; Εσένα κι εμένα; Λάθος μου, τώρα που το σκέφτομαι. Είμαστε δυο ανόμοιοι άνθρωποι που κάποτε προσπάθησαν και επιχείρησαν να κολλήσουν , να ταιριάξουν και να μοιραστούν τις ζωές τους.

Από την αρχή όμως ήμασταν αλλού εσύ, αλλού εγώ. Εσύ είχες αυτοπεποίθηση, σιγουριά , ήσουν έμπειρος στο να διαχειρίζεσαι τη γυναικεία φύση και πολλές φορές είχες μια απίστευτη αλαζονεία στη συμπεριφορά σου. Ήθελες τα βλέμματα όλων να στρέφονται επάνω σου και να μην περνάς ποτέ απαρατήρητος.

Από την άλλη εγώ . Ντροπαλή , δειλή και άπειρη. Χανόμουν μπροστά στο δικό σου εκτόπισμα. Με τραβούσες σαν μαγνήτης .Ήξερα, ένιωθα, καταλάβαινα πως πλάι σου δεν θα μπορούσα πότε να βρω το δικό μου φως.

Έτσι έφυγα. Αθόρυβα ,χωρίς πολλά, πολλά. Χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Το ένστικτο μου με έσωσε. Πάντα το εμπιστευόμουν άλλωστε και δεν με πρόδωσε ποτέ.

Μου πήρε λίγο χρόνο το ομολογώ αλλά κατόρθωσα τελικά από ασχημόπαπο να μεταμορφωθώ σε κύκνος και δεν μιλώ για την εξωτερική μεταμόρφωση αλλά για την εσωτερική. Κατάφερα να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω, γνώρισα ανθρώπους, βίωσα εμπειρίες, γεύτηκα τις ομορφιές της ζωής , τις χαρές της αλλά και τις λύπες της. Έκανα λάθη, στραβοπάτησα, παραπάτησα, έπεσα κι έφαγα τα μούτρα μου, όμως τα κατάφερα! Στάθηκα όρθια και μέσα από όλα όσα βίωσα ωρίμασα.

Και να μαι τώρα εδώ να στέκομαι απέναντι σου , υπερήφανη και με καμάρι γιατί ξέρω πολύ καλά πως καθώς με κοιτάς μέσα σου αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να με είχες κάποτε δική σου και να με έχασες…