Γυναίκες γεμάτες ανικανοποίητα, αυτά τα τοξικά, συναισθηματικά βαμπίρ. 

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Γυναίκες, αυτή η μάστιγα.
Γυναίκες γεμάτες κόμπλεξ, αυτό το δηλητήριο.
Γυναίκες γεμάτες απωθημένα, αυτή η πληγή.
Γυναίκες γεμάτες ανικανοποίητα, αυτά τα τοξικά, συναισθηματικά βαμπίρ.
Όχι, μην μου πεις ότι δεν πρέπει οι γυναίκες να κρίνουν γυναίκες.
Ίσα ίσα.
Κάποτε πρέπει να πούμε καμιά αλήθεια και μεταξύ μας κυρίες μου.
Κάποτε πρέπει να πούμε για εκείνες τις δήθεν κυρίες, τις δήθεν εκλεπτισμένες, τις δήθεν comme if faut, που μόλις τους βγάλεις το μακιγιάζ, μόλις χαλαρώσει το μποτοξάκι και πιούν και κάνα ποτηράκι παραπάνω, θα βγάλουν από μέσα τους όλη την κατινιά και την μικροπρέπεια της γης.
Κάποτε πρέπει να πούμε για εκείνες τις δήθεν τέλειες, αμέμπτου ηθικής, που κάθε τους πράξη είναι βαφτισμένη στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ ως “αθώα” κι ας είναι ένα έγκλημα από τα γενοφάσκια τους.
Κάποτε πρέπει να πούμε για εκείνες που γεμάτες απωθημένα, κρίνουν εκείνες που ζουν ακόμα και τα λάθη τους.
Γιατί κάποιες δεν γεννήθηκαν τέλειες, γεννήθηκαν αληθινές.
Κάποιες δεν γεννήθηκαν αλάνθαστες, γεννήθηκαν γενναίες για να μπορούν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους, να ζητάνε συγγνώμη και να δημιουργούν πάνω σε αυτά.
Γιατί κάποιες, τον έρωτα δεν τον μέτρησαν με το “ποιος και το πόσα” αλλά με το “εμείς, μαζί..”.
Γιατί κάποιες, γεννήθηκαν γυναίκες, και δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν γυναικούλες, στο όνομα κανενός δήθεν..
Γι’αυτό μην παρεξηγιέστε κυρίες μου όταν τα ακούμε..
Εκεί έξω, υπάρχουν πολλές που για να δεις τη σαπίλα τους, πρέπει να περιμένεις απλά λίγο, να πνιγούν στην μάσκα τους..

Και τότε.. απλά, χαμογέλα, ανέπνευσε μακριά τους και προχώρα!!