Αφού δεν ήσουν για παραπάνω..
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Και πες μου τώρα τι σε ξαφνιάζει; Τι δεν περίμενες; Για ποια φλόγα μιλάς, για ποιον έρωτα, για ποιο πάθος; Όλα άχρωμα, άοσμα και χλιαρά ήταν μέσα σου για μένα. Όλα τυπικά και άνευρα. “Κατάλληλη” κι όχι “η μία”. “Επαρκής” κι όχι “μοναδική”. “Συμβατή” κι όχι “ξεχωριστή”.
Βολική στα κουτάκια σου. Βολική στο πρόγραμμά σου. Βολική στις ιδέες σου. Μια σχέση τακτοποιημένη στη ζωή σου, μια σχέση σωστή για σένα, μια σχέση επιφανειακή.
Δεν ένιωθα το ίδιο, δεν ήθελα το ίδιο. Σαν επίμονο παιδί, έριχνα λάδι στη φωτιά μας, για να της δώσω όγκο και υπόσταση. Σαν πεισματάρικο παιδί, προσπαθούσα ξανά και ξανά να πετύχει όλο αυτό κι ας έβλεπα. Έκλεινα τα μάτια κι ήλπιζα πως έκανα λάθος. Έκλεινα τα μάτια, άνοιγα τα χέρια και με λαχτάρα περίμενα να σε νιώσω να με πλησιάζεις. Δεν ήρθες ποτέ. Όχι αληθινά.
Δεν σε κατηγορώ, δεν άλλαξες, έτσι ήσουν απ’ την αρχή. Δικό μου το λάθος που πέρασα τους πάγους σου για τείχη, τείχη απ’ αυτά που χτίζουν οι πληγωμένοι, οι ανασφαλείς, οι φοβισμένοι. Τείχη απ’ αυτά που λιώνουν μ’ αγκαλιές, φιλιά και “σ’ αγαπώ”. Πάγος μέχρι μέσα ήσουν μάτια μου…
Δεν σε κατηγορώ, δεν είναι όλοι για όλους. Ίσως δεν είμαι εγώ αυτή που θα καταφέρει να σε κάνει να ερωτευτείς, να πιστέψεις, να νιώσεις και να λιώσεις…
Μια σχέση δεν προχωράει μ’ ένα κουπί μωρό μου. Δεν αρκεί ένας να προσπαθεί, ένας να θέλει, ένας να παλεύει. Δεν φτάνει ένας να πονάει, ένας να πολεμάει, ένας να μοχθεί. Δυο ζευγάρια χέρια χρειάζονται για μια αγκαλιά, δυο ζευγάρια χείλη για ένα φιλί, δυο καρδιές για μια δυνατή επαφή. Κι εμείς δεν το μπορέσαμε, δεν το καταφέραμε, δεν το πετύχαμε.
Δεν σου ζητώ ευθύνες. Τόσο ήθελες, τόσο μπόρεσες, τόσο άντεχες. Μη μου ζητάς ευθύνες. Δεν μου αρκούσε το λίγο σου κι απέτυχα παταγωδώς να το κάνω πιο έντονο, πιο δυνατό, πιο ουσιαστικό.
Ας καταλήξουμε πως δεν μπορέσαμε κι ας πάμε παρακάτω. Τι νόημα έχει πια να ψάχνουμε ευθύνες, να εκτοξεύουμε κατηγορίες, να αναζητούμε λάθη και παραλήψεις; Τώρα ποια προσπάθεια μπορεί ν’ αναστηλώσει τα συντρίμμια; Ποιο δάκρυ μπορεί να δώσει ζωή σε μια νεκρή επαφή;
Για ότι δεν πάλεψες δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες. Για ότι δεν πολέμησες, δεν μπορείς να απαιτείς δικαίωση. Για τον έρωτα που δεν διεκδίκησες, δεν δικαιούσαι να κλαις.