Αν μου πέφτει λίγο βαριά η ταμπελίτσα που μου κρεμάσανε στο σβέρκο, τότε τι γίνεται;

Γράφει η Αριάδνη

Άντρας και γυναίκα. Ο ρόλος του και ο ρόλος της, στην κοινωνία, στη σχέση, στην οικογένεια.
Σύμφωνα με αυτούς τους ρόλους, ο άντρας είναι έτσι ή κάπως έτσι και η γυναίκα είναι αλλιώς ή κάπως αλλιώς.

Έλα μου όμως που το ότι μιλάμε για ρόλους με χαλάει λίγο.. Είναι βλέπεις που μου ξενίζει αυτή η λέξη γιατί πολύ απλά μού θυμίζει κάτι φτιαχτό, κάτι ψεύτικο.

Γιατί ρόλος είναι αυτό που σου δόθηκε χωρίς να ερωτηθείς. Που σου το διδάξανε από τα γεννοφάσκια σου κι εσύ πρέπει να το αποστηθίσεις όσο καλύτερα μπορείς και να το υποστηρίξεις.

Πρέπει να το μάθεις και να το ακολουθήσεις κατά γράμμα για να έχει επιτυχία η “παράσταση”.

Με χαλάει το ότι ο καθένας μας πρέπει να είναι έτσι ή κάπως έτσι, να πληροί τις όποιες προϋποθέσεις, για να είναι αποδεκτός από τους ανθρώπους γύρω του, από τον σύντροφό του, από την κοινωνία ολόκληρη.

Κι αν εμένα (ή εσένα ή τον άλλον) δεν με χωράει το κουτάκι που με βάλανε;

Αν με στενεύει το κοστούμι που μου ράψανε;

Αν μου πέφτει λίγο βαριά η ταμπελίτσα που μου κρεμάσανε στο σβέρκο, τότε τι γίνεται;
Αν δεν θέλω να είμαι η γυναίκα ή ο άντρας που προστάζουν οι ρόλοι της κοινωνίας;
Αν δεν μου αρέσουν τα ‘’πρέπει’’ και τα ‘’μη’’ τους;
Αν θέλω να είμαι εγώ, ο άνθρωπος, έξω από καλούπια και στεγανά;
Αν προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου, με όλα τα καλά και τα στραβά μου, και αρνούμαι να κυνηγάω το δικό τους πρότυπο του καλού και σωστού άντρα ή γυναίκας;

Αλήθεια, σκεφτήκανε άραγε ποτέ πως, ό,τι όμορφο ή άσχημο έχω μέσα μου, μπορεί να μην προκύπτει από το φύλο μου αλλά από την ανθρώπινη φύση μου κι από το πώς είμαι και επιλέγω να γίνομαι;

Ή μήπως πέρασε, έστω και σαν ιδέα από το μυαλό τους, πως μπορεί αυτό το κυνήγι των ρόλων να καταδικάζει τον καθένα μας σε μια μοναχική πορεία, ακόμη και μέσα σε μια σχέση ή μια οικογένεια;

Πως μπορεί, στην προσπάθειά μας να παίξουμε τον ρόλο μας όσο καλύτερα γίνεται, καταλήγουμε να περπατάμε παράλληλα με τον σύντροφό μας, καθώς εγκλωβιζόμαστε στην εικόνα που προστάζει η κοινωνία για τον καθένα μας;

Λησμονώντας πως όλοι μας, άντρες και γυναίκες, είμαστε πρωτίστως ατελείς άνθρωποι που λαχταρούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν γι’ αυτό που πραγματικά είναι, για την αλήθεια τους ατόφια!