Αμαρτία εξομολογουμένη, παραμένει αμαρτία αγάπη μου..

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Σε βλέπω να κάθεσαι απέναντί μου. Ώμοι σκυφτοί και βλέμμα χαμηλωμένο. Παίζεις νευρικά με τον αναπτήρα σου και δε μιλάς. Κι εδώ που τα λέμε, τι άλλο να πεις; Tα είπες πριν λίγο όλα.

«Είχα μια περιπέτεια. Αλλά τελείωσε. Λυπάμαι. Μπορείς να με συγχωρήσεις;”

Κεραυνός τα λόγια σου!

Περιπέτεια; Τι περιπέτεια; Ερωτική; Εσύ; Ο δικός μου άντρας; Με κάποια άλλη;

Ψάχνω τα μάτια σου να δω αν πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο. Μα αποφεύγεις το βλέμμα μου. Και καταλαβαίνω…

Ανάβεις τσιγάρο και τολμάς να με κοιτάξεις στιγμιαία. Μα τη ματιά μου που πετάει κεραυνούς δεν την αντέχεις.

«Γιατί;», σε ρωτάω. Μα για να είμαι ειλικρινής δε με νοιάζει η απάντησή σου. Έτσι κι αλλιώς ξέρω από πριν τι θα μου πεις.

«Δεν το ‘θελα, ήταν ένα λάθος, μια κακιά στιγμή… Μπορείς να με συγχωρήσεις και να το ξεχάσουμε;»

Όχι, ρε φίλε, δε μπορώ να το ξεχάσω. Τι σημαίνει «κακιά στιγμή»; Θέλεις αλήθεια να πιστέψω ότι απλά έτυχε; Ότι έγινε χωρίς να το καταλάβεις; Ότι δεν είχες επιλογή; Έλα τώρα, μεταξύ μας μιλάμε! Σε ξέρω καλά! Ποτέ δεν κάνεις κάτι που δε θέλεις. Κι αφού το έκανες σημαίνει ότι το ήθελες. Κι αφού το ήθελες σημαίνει ότι εγώ, έστω και για λίγο, δεν υπήρχα στο μυαλό σου, στη ζωή σου.

Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Μα δε μπορώ να πω κουβέντα. Κι εσύ αμίλητος περιμένεις την ετυμηγορία μου.

Μουδιασμένη κάθομαι στην καρέκλα απέναντί σου και σε κοιτάζω. Και το μόνο που θέλω να μάθω είναι γιατί… Όχι γιατί το έκανες, αλλά γιατί μου το είπες.

Το θέμα, ρε φίλε, ήταν να μην το κάνεις. Τώρα που το έκανες, είναι τουλάχιστον ανόητο να το ομολογήσεις. Ανόητο και άκρως εγωιστικό. Γιατί δεν είναι θέμα ειλικρίνειας. Την ειλικρίνεια την ακύρωσες τη στιγμή που επέλεξες – ναι, επέλεξες! – να κάνεις την απιστία. Τη στιγμή που επέλεξες να δώσεις κομμάτια σου σε κάποια άλλη. Τη στιγμή που έπαιξες εις βάρος μου διπλό παιχνίδι.

Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις τι; Την αλήθεια; Μα ποιον κοροϊδεύεις;

Αν πράγματι έχεις μετανιώσει και θέλεις να μείνεις μαζί μου, θα έπρεπε να θάψεις αυτή την περιπέτεια βαθιά στο μυαλό σου και να την ξεχάσεις, κι όχι να με πληγώσεις ομολογώντας την απιστία σου.

Αν πάλι  θέλεις να φύγεις, αρκεί να μου εξηγήσεις τους λόγους που πια δε μπορείς να είσαι μαζί μου. Να μου πεις τι είναι αυτό που σε απομάκρυνε από μένα. Να μου εξηγήσεις πού χάθηκε το δικό μας δέσιμο. Αυτό είναι αρκετό. Αυτό είναι τιμιότητα. Το τι θα κάνεις από δω και πέρα δε με αφορά.

Για την απιστία σου όμως δεν έπρεπε να μου πεις. Γιατί με πόνεσες. Γιατί με πλήγωσες. Γιατί με θύμωσες. Γιατί με ακύρωσες.

Κι αν το μετάνιωσες και τώρα έχεις τύψεις, δικό σου πρόβλημα. Δε μ’ ενδιαφέρει αν εσύ δεν αντέχεις τη συνείδησή σου. Θα ‘πρεπε να βρεις τρόπο να διαχειριστείς τις τύψεις σου, να σηκώσεις στις πλάτες σου το βάρος κι όχι να το φορτώσεις σε μένα, περιμένοντας να εκτιμήσω την ειλικρίνειά σου. Ναι, την εκτιμώ, δεν είναι εύκολο να ομολογήσεις μια απιστία. Μα δεν την αντέχω.

Τώρα τι θέλεις; Τι περιμένεις να σου πω;

Αναρωτιέσαι αν έχω θυμώσει; Μα φυσικά κι έχω θυμώσει. Μα το θυμό μου μην τον φοβάσαι. Θα ξεσπάσει και θα περάσει, όπως τόσες και τόσες φορές.

Αναρωτιέσαι αν μπορώ να σε συγχωρήσω; Δεν ξέρω, ίσως και να μπορώ. Ανθρώπινα τα λάθη και δεν είμαι εγώ αυτή που θα σε δικάσει και θα σε καταδικάσει για ένα λάθος σου.

Μα το θέμα δεν είναι ούτε ο θυμός ούτε η συγγνώμη. Το θέμα είναι η εμπιστοσύνη. Αυτή είναι το θεμέλιο σε μια γερή σχέση. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Όχι η αγάπη, η εμπιστοσύνη.

Και την εμπιστοσύνη που σου είχα μόλις την κατέστρεψες. Και τώρα δε μπορώ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου. Γιατί κάθε φορά που θα φεύγεις θα αναρωτιέμαι πού πας.  Γιατί κάθε φορά που χτυπάει το κινητό σου θα φοβάμαι ότι είναι η άλλη, η όποια άλλη. Γιατί θα ψάχνω συνεχώς τη ματιά σου, να δω αν μου λες αλήθεια ή ψέματα.

Κι όσο κι αν προσπαθήσω, όσο κι αν προσπαθήσεις, η απιστία σου θα υπάρχει πάντα ανάμεσά μας. Γιατί με πόνεσες. Με πλήγωσες.  Με πρόδωσες.

Τι κι αν έρχεσαι τώρα μετανιωμένος; Ποιος σου είπε ότι με μια συγγνώμη μπορεί να εξαφανιστεί αυτός ο γαμημένος πόνος που μου προκάλεσες; Ποιος σου είπε ότι μια συγγνώμη αρκεί για να διαγράψω από τη μνήμη μου την προδοσία  σου;

Πάντα θα φοβάμαι ότι αφού μπόρεσες να το κάνεις μια φορά μπορείς να το ξανακάνεις. Κι αυτός ο φόβος θα με φθείρει πιο πολύ κι απ’ την ίδια την απιστία σου.

Και δε με νοιάζει αν ήταν μια ασήμαντη περιπέτεια, μια καύλα της στιγμής ή ένας έρωτας που σε παρέσυρε. Ό,τι και να ήταν, με πρόδωσες. Η σχέση μας κλονίστηκε,  η ισορροπία μας χάθηκε.

Δε μπορώ πια να αφεθώ στα χέρια σου, δε μπορώ πια να γαληνεύω στην αγκαλιά σου, δε μπορώ πια να σε βλέπω όπως πριν, κατάλαβέ το.

Γι’ αυτό σου λέω, δεν έπρεπε να μου το πεις. Έπρεπε να το ξεχάσεις, να μην το ομολογήσεις σε κανέναν και να προσπαθήσεις μόνος σου να το ξεπεράσεις και να αφοσιωθείς ξανά σε μένα όπως μου αξίζει.

Όμως το είπες…κι εγώ αυτό το βάρος δεν το αντέχω. Και στην τελική δεν το αξίζω. Γι’ αυτό μην περιμένεις να σου πω πως δεν πειράζει, γιατί πειράζει και πονάει η προδοσία σου.

Και τώρα που τα είπες και καθάρισες με τη συνείδησή σου, είναι καιρός να φύγεις. Ναι, να φύγεις. Να συνεχίσεις το δρόμο σου χωρίς εμένα. Γιατί εγώ δε μπορώ να αφεθώ αν δεν εμπιστεύομαι, δε μπορώ να δίνομαι λίγο, παρά μόνο ολοκληρωτικά, δε μπορώ να μοιράζω ή να μοιράζομαι, δε μπορώ να ζήσω με τίποτα λιγότερα από τα πάντα σου. Κι αυτά τώρα πια δεν τα έχω.

Όχι, δε θέλω να σ’ εκδικηθώ, ούτε να σε τιμωρήσω. Απλά δεν  σ’ εμπιστεύομαι πια. Και όσο κι αν προσπαθώ δε  μπορώ να ξεχάσω…