Αλήθεια, θα σε δω ποτέ χωρίς την πανοπλία σου;

Γράφει Μαρία Κυπραίου 

Πότε άραγε θα με αφήσεις να κοιτάξω λίγο μέσα σου;
Να μου ανοίξεις για λίγο την ψυχή σου, να μου μιλήσεις για όλα εκείνα που σε απασχολούν, που κρατάς βαθιά μέσα σου και δεν τα ξέρει κανείς. Πόσο θα ήθελα να μου ανοίξεις λίγο την καρδιά σου.

Να δω μέσα της όλα εκείνα που σε πλήγωσαν βαθιά και δεν τα απέβαλλες. Θέλω αλήθεια να σε βοηθήσω. Στο είχα πει από την αρχή. Είμαι εδώ και το εννοώ. Όχι μόνο για εσένα εξωτερικά, αλλά για όλα εκείνα που υπάρχουν μέσα σου.

Όσα έχεις στο μυαλό σου, όσα κουβαλάς στην καρδιά σου και όσα βαραίνουν την ψυχή σου. Είμαι εδώ για εσένα και το εννοώ. Μπορείς να βασιστείς πάνω μου, να ακουμπήσεις σκέψεις και όνειρα. Να σου βγάλω όλα εκείνα τα μαχαίρια που σου έβαλαν βαθιά στην πλάτη.

Είμαι εδώ για να ακουμπήσεις τα δάκρυα και τους λυγμούς σου. Άραγε θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις την πανοπλία σου; Θα μπορέσεις να αφήσεις κάποιον να γιατρέψει την ψυχή σου;