Ακούει το «σ’ αγαπώ» και φτερουγίζει λίγο πιο ψηλά.

Γράφει ο Ανώνυμος

Επιπόλαιος, αναίσθητος, αυθόρμητος, νευρικός, πολλές φορές χαζοχαρούμενος, ψυχάκιας..
Τόσοι χαρακτηρισμοί κι άλλοι τόσοι που απλά του κολλάνε και που απλά τις ξεστομίζουν και συνεχίζουν την ανιαρή ζωή τους.

Τους ακούει όλους. Παριστάνει όμως τον κουφό. Παριστάνει τον χαζό. Δεν τον νοιάζουν τα λόγια των γύρω του. Δεν τον νοιάζουν οι κουβέντες των περαστικών απ τη ζωή του. Έχει βαλθεί να τους σκάσει όλους.

Μ’ αυτήν την απρόβλεπτη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του. Του αρέσει να «παίζει» με τους αδιάφορους ανθρώπους γύρω του. Ψάχνει. Ψάχνει αυτήν που θα ξεκλειδώσει το «είναι» του. Αυτή που θα διαβάσει πίσω απ τις λέξεις. Πίσω απ τα βλέμματα. Πίσω από τη σιωπή.

Ψάχνει το ταίρι του για να μην ξανά χρειαστεί να υποδυθεί χαρακτήρες. Να μην περνάει τεστ. Να σταματήσει να βαθμολογεί συμπεριφορές.

Και έχει υπομονή. Γιατί πού και πού βρίσκει «ανθρώπους». Ανθρώπους που θα μπορούσαν να γίνουν «ταίρι» του. Και ξεχνιέται. Και αφήνει την ψυχή του να βγάλει την ηρεμία της προς τα έξω. Και γαληνεύει. Και χαμογελάει. Και ελπίζει.

Ελπίζει να είναι αληθινό. Ελπίζει να ξεφύγει απ τα δεινά που τον μάντρωσαν σε ένα ατελείωτο θέατρο ζωής. Και κάθε φορά που μέσα σ’ αυτόν τον παραλογισμό του ακούει το «σ’ αγαπώ», φτερουγίζει λίγο πιο ψηλά. Και αφήνεται. Και ελπίζει! Ελπίζει να ναι αληθινό.